عادت به گرانی عادی نمی‌شود

تا آمد بگوید: «آن قدیم ها…» معترضانه گفتم: «از قدیم‌ها گفتن شاید حلاوتی داشته باشد اما با نسل امروز باید از آینده گفت!» متعجبانه نگاهی کرد و گفت: «چگونه از آینده بگوییم وقتی در حال، درون حال ویران خود گره خورده‌ایم؟» و من دنباله‌ی بحث را نگرفتم!
روزگاری باب شده بود: «نخرید، ارزان می‌شود»، می‌گفتند: «سزای گران فروش نخریدن است» این روزها، اگر نخری – حتی گران – کلاهت پس معرکه است! روزگاری با یک ریال گران شدن بلیط اتوبوس‌های شهری، صفحه‌ی روزنامه‌ها پر می‌شد از طنز و کاریکاتور و اعتراض، این روزها اگر چیزی ارزان بشود معترضانه می‌گوییم: لابد اصل نیست!
سرجمع می‌شود به این نتیجه رسید که، به گرانی عادت کرده ایم، اصلاً وقتی در یک جامعه، کالا و خدمات فقط گران شود لابد به گران شدن هم باید عادت کرد اما این فرض نادرستی است اگر بعدِ عادت به گران شدن، چشم انتظار عادی شدن گرانی هم باشیم.
نه جامعه‌شناس هستم و نه مطالعات مردم‌شناسانه دارم فقط به دلیل سال‌ها کار در رسانه، نبض مردم خوب دستم آمده یعنی وقتی مردم به گرانی‌ها و سوء‌تدبیرها انتقاد نمی‌کنند لابد باید منتظر اتفاقات دیگری بود.
طی سه سال گذشته، دولت و مجلس هرچه خواستند انجام دادند، در به زحمت انداختن مردم هم کوتاهی نکردند حالا هم که سر مالیات بر ارزش افزوده و کاهش سهمیه‌ی سوخت و دستکاری در سیستم سهمیه‌ی نانوایی‌ها همدست شده‌اند لابد فردا هم که نوبت به تعیین مزد کارگران برسد، همدست‌تر نیز می‌شوند… خیالی نیست!
سربسته می‌گویم؛ نگاهی به سیاست‌های اعلام شده بیاندازید، به ترک تحصیل کردن‌ها، مهاجرت‌ها، پشت به مدرسه و دانشگاه کردن‌ها، افسردگی‌ها و… این‌ها نتیجه‌ی همان عادت کردن به گرانی‌ها است. گلایه‌ای هم مقبول نخواهد افتاد، مردم اگرچه نظام و مملکت‌شان را دوست دارند اما از عملکرد دولت و مجلس به شدت گلایه‌مند هستند، از گرانی‌ها به تنگ آمده‌اند، از وعده‌های روی زمین مانده دلگیر شده‌اند چند سال بعد که کارنامه‌ی دولت سیزدهم را ورق زدیم یادآوری خواهیم کرد فرق عادت کردن به گرانی با عادی نشدن گرانی چیست… فعلا قلم همین اندازه یاری کرد، نانوشته‌ها را خودتان در ذهن مرور کنید!