آفتاب یزد – داود خانی: علیرضا بیرانوند سنگربان خوب باشگاه پرسپولیس و تیم ملی تا کنون دوبار نامش در کتاب گینس ثبت شده، این یعنی او یک دروازه بان بسیار خوب است، خیلی خوب تر از خیلی از دروازه بان‌های ایرانی و خارجی، اما این خوب بودن هم سقفی دارد، بالاخره از قدیم گفته اند: […]

آفتاب یزد – داود خانی: علیرضا بیرانوند سنگربان خوب باشگاه پرسپولیس و تیم ملی تا کنون دوبار نامش در کتاب گینس ثبت شده، این یعنی او یک دروازه بان بسیار خوب است، خیلی خوب تر از خیلی از دروازه بان‌های ایرانی و خارجی، اما این خوب بودن هم سقفی دارد، بالاخره از قدیم گفته اند:
«دست بالای دست بسیار است» این جمله یعنی اگر در روزگار کنونی دروازه بانی مانند علیرضا بیرانوند در تیم ملی حضور دارد، در روزگاری نه چندان دور احمدرضا عابدزاده‌ای بود که دروازه بان تیم ملی بوده و پیشترش هم ناصر حجازی‌ای بوده که او هم سنگربان تیم ملی فوتبال ایران بوده است، اگر بیرانوند در جام جهانی حضور داشته، عابدزاده و حجازی هم در تیم ملی بوده اند، این موضوع را می‌توان به بقیه بازیکنان تیم ملی هم تعمیم داد، یعنی اگر امروز بازیکنانی مانند مهدی طارمی، سردار آزمون، علیرضا جهانبخش، سعید عزت اللهی، سامان قدوس و… را در تیم ملی داریم، در گذشته هم بازیکنانی مانند علی دایی، مهدی مهدوی کیا، خداداد عزیزی، کریم باقری، جواد زرینچه را داشته‌ایم و پیشتر از این افراد هم بازیکنانی مانند فرشاد پیوس، علی پروین، علی جباری، حسن روشن، عبدالعلی چنگیز و… در تیم ملی فوتبال بازی کرده اند. هر کدام از این تیم‌ها هم در دوره‌های خودشان افتخارات بسیار خوبی را برای سرزمینشان آورده اند، مثلا تیم ملی فوتبال ایران که تا کنون سه بار (سه دوره پشت سر هم
۱۹۷۶-۱۹۷۲-۱۹۶۸) به عنوان قهرمانی جام ملت‌های آسیا دست یافته است. وقتی یک تیم سه بار پیاپی در یک تورنمنت مهم قهرمان می‌شود یعنی سطح فوتبال بازیکنانش بسیار بالاست، بازیکنان آن تیم امروز یا از دنیا رفته‌اند یا سن و سالشان زیاد است، اما هیچکس در هیچ کجا از زبان هیچکدام از آن بازیکنان نشنید که بگوید ما بهترین تاریخ هستیم، بهتر ما کسی نیست، چقدر خوبیم ما و از این دست ادعاها، با اینکه همین سه عنوان قهرمانی پیاپی که توسط بازیکنان تیم ملی فوتبال کسب شد دلیل قانع کننده‌ای برای بهترین بودن آن تیم است، اما آنها چنین ادعایی نداشتند، ضمن آنکه آنان پولهای کلان و فوق میلیاردی دریافت نمی‌کردند و با جان و دلشان فوتبال بازی می‌کردند. تیم ملی فوتبال ایران در سال ۱۹۹۸ هم که به جام جهانی صعود کرد همین رویه را ادامه داد، در آن تیم کسی نیامد بگوید: «ما استرالیا را شکست دادیم، آمریکا را بردیم و…، پس ما بهترین هستیم و بهتر از ما وجود ندرد.» آنها هم کارشان را انجام دادند و تلاششان را کردند، خود همین علی دایی که به عنوان اسطوره فوتبال ایران شناخته می‌شود هیچگاه نیامد بگوید: «من بهتر از همه هستم، من آقای گل جهانم، ملت ایران به من مدیونه.» همیشه آمد بازی‌اش را انجام داد و رفت. اما در روزگار کنونی که تیم ملی فوتبال ایران هشت سال به رهبری کارلوس کی روش، بعد از آن مدتی با سرمربیگری ویلموتس سپس و با رهبری اسکوچیچ و پس از آن دوباره با کی روش و دست آخر با امیر قلعه نوعی روزگار سپری کرده و هم بازی‌هایی را برده و گل‌هایی را زده و هم بازی‌هایی را باخته و گل‌هایی را خورده، با اینکه هیچ افتخار بزرگی (بجز قهرمانی در جام کافا «با حضور۴ تیم» را کسب نکرده، ناگهان به بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران تبدیل شده است، این ادعایی است که چند روز پیش علیرضا بیرانوند مطرح کرد، یعنی همان دروازه بانی که خیلی خیلی خیلی خوب است اما در بازی‌های اخیرش (مثلا همین بازی آخری پرسپولیس با آلومینیوم اراک) گلهای فوق مفتی می‌خورد، همه دیدند که گلی که بازیکن آلومینیوم درون دروازه پرسپولیس کاشت به خاطر اشتباه مسلم بیرانوند در خروج بیش از حد از دروازه رخ داد. در جام ملت‌ها هم دیدیم که تیم ایران بجز نیمه دوم بازی با ژاپن، به سختی از بقیه تیم‌ها امتیاز گرفت، تیم ما در سه بازی به واسطه ضربات پنالتی پیروز میدان شد، با اینحال باز هم نتوانست حتی طلسم عبور از مرحله نیمه نهایی را بشکند و به فینال راه پیدا کند. تازه پس از باخت تیم ما مقابل تیم ملی قطر بیرانوند اعلام کرد که در جام جهانی هم از مرحله گروهی بالا می‌آییم و هم از مرحله حذفی عبور می‌کنیم!!!! سوالی که علیرضا بیرانوند باید پاسخ بدهد این است که اگر شما بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران هستید، پس نسلی که سه بار قهرمان جام ملت‌های آسیا شد، چه نسلی است؟ روی آنها باید چه عنوانی بگذاریم؟ شما که عنوان «بهترین» را برای خودتان برداشتید، با اینکه نه به فینال راه پیدا کردید و نه قهرمان شدید، با این حال خودتان را «بهترین نسل» قلمداد کرده اید؟ روی چه حسابی؟ بر اساس کدام فاکتور و استدلالی این ادعا را داشته اید؟ جدا از این مسئله، آیا می‌توان باور کرد که تیمی که در مقابل فلسطین، سوریه، امارات اینگونه بازی می‌کند و با نمره ناپلئونی بالا می‌آید و در مقابل «اکرم عفیف» و نه تیم ملی قطر نتیجه را واگذار می‌کند چطور می‌خواهد در جام جهانی پیش رو از مرحله گروهی عبور کند و در قدم بعدی تیم قدرتمندی را که قرار است در مقابلش قرار بگیرد را حذف هم نماید. شما در همین بازی‌های جام ملت‌های آسیا با قهرمانی (حتی با حضور در فینال) برادری تان را ثابت می‌کردید، صعود از مرحله گروهی و عبور از مرحله حذفی جام ملت‌های پیش رو، پیشکشتان. یادتان باشد آقای بیرانوند، ما قدردان زحمات شما و همبازی هایتان در طول این چند سال بوده و هستیم، شما خوبید، خیلی خوبید، اصلا شما عالی هستید، مهدی طارمی و سردار آزمون به عنوان فوروارد تیم ملی ایران امروز در دو تیم فوق مطرح اروپایی یعنی اینترمیلان و آث رم حضور دارند، این یعنی قدرت تیم ملی ایران بسیار زیاد است، خود شما در جام جهانی پنالتی کریس رونالدو را گرفتید، ما هنوز داریم بابت آن سیوی که انجام دادید شما را تشویق می‌کنیم، احسنت بر شما، هر جایزه‌ای به شما بدهند حقتان است و نوش جانتان، دل مردم را شاد کردید، اما اینکه بیایید و عنوان کنید بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران هستید، در کت هیچکسی نمی‌رود، این ادعا را نکنید دوست عزیز، در فوتبال این سرزمین سیروس قایقران بوده، پرویز دهداری بوده، غلامحسین مظلومی بوده، صفر ایرانپاک بوده، منصور پورحیدری بوده، ایرج دانایی فرد بوده، محمد پنجعلی بوده و خیلی ها، خیلی‌های دیگر بوده‌اند که برای این فوتبال زحمت کشیده اند، هیچکدام هم ادعایی نداشته اند، بنابراین شما هم ادعایی نداشته باشید و به زحمت کشیدنتان برای تیم ملی ادامه دهید و قضاوت در مورد بهترین بودن را به مردم واگذار نمایید.