آفتاب یزد – نجمه حمزه نیا: به طور کلی کبد، یکی از مهمترین و بزرگترین غدد داخلی بدن است که وظایف مهمی را به عهده دارد و اختلال در عملکرد این عضو باعث بیماری می‌شود.هپاتیت یک بیماری التهابی کبد است که انواع مختلفی دارد و می‌تواند آسیب‌های جبران‌ناپذیری به کبد وارد کند. یکی از انواع […]

آفتاب یزد – نجمه حمزه نیا: به طور کلی کبد، یکی از مهمترین و بزرگترین غدد داخلی بدن است که وظایف مهمی را به عهده دارد و اختلال در عملکرد این عضو باعث بیماری می‌شود.هپاتیت یک بیماری التهابی کبد است که انواع مختلفی دارد و می‌تواند آسیب‌های جبران‌ناپذیری به کبد وارد کند. یکی از انواع هپاتیت، هپاتیت اتوایمیون یا خود ایمنی است که می‌تواند مشکلات جدی را برای فرد ایجاد کند و کیفیت زندگی فرد را به صورت جدی کاهش دهد لذا با توجه به اهمیت موضوع آفتاب یزد در اینباره با دکتر مسعود صدرالدینی، فوق تخصص گوارش و کبد و دکتر محمد امانی، فوق تخصص گوارش و کبد و دکتر سید امیر منصور رضادوست، فوق تخصص گوارش و کبد گفتگو کرده است.
دکتر صدرالدینی در این باره می‌گوید: به طور کلی هپاتیت، یک نوع بیماری خاص است که با ایجاد التهاب در کبد همراه است. اکثر موارد هپاتیت در نتیجه یک عامل ویروسی ایجاد می‌شوند.
وی افزود: در افرادی که به هپاتیت اتو ایمیون یا خود ایمنی مبتلا می‌شوند، سلول‌های سیستم ایمنی به اشتباه به سلول‌های سالم کبد حمله کرده و آن‌ها را از بین می‌برند. در حدود ۷۰ درصد افراد مبتلا به این بیماری خانم‌هایی هستند که در سنین بین ۱۵ تا ۴۰ سال قرار دارند.
این فوق تخصص گوارش و کبد بیان کرد: با وجودی که دلایل ابتلا به هپاتیت خود ایمنی هنوز به‌طور کامل شناخته شده نیست، باکتری‌ها و ویروس‌های خاص، مصرف برخی داروها و نیز قرار گرفتن در معرض مواد سمی همگی می‌توانند با واکنش سیستم ایمنی به بخش‌های سالم بدن در افرادی که از نظر ژنتیک مستعد نارسایی سیستم ایمنی هستند، تاثیر گذاشته و باعث ابتلا به هپاتیت خود ایمنی شود.
وی اظهار کرد: هپاتیت خود ایمنی می‌بایست به‌طور موثر درمان شود تا به این ترتیب بتوان از التهاب پیشرونده و ابتلای فرد به سیروز کبدی، نارسایی کبدی یا حتی مرگ جلوگیری کرد.
دکتر صدرالدینی متذکر شد: بیماری‌های خود ایمنی نوع خاص از اختلالات سیستم ایمنی هستند که به خاطر آن‌ها سیستم ایمنی بدن به سلول‌ها و اندام‌های سالم بدن حمله می‌کند. در اصطلاح به این شرایط اتو ایمونیوتی گفته می‌شود. هپاتیت خود ایمنی یک بیماری مزمن است که بر عملکرد و بافت کبد تاثیر می‌گذارد.
این فوق تخصص گوارش و کبد اذعان داشت: ترکیبی از شرایط مربوط به عملکرد سیستم ایمنی، شرایط محیطی و مسائل ژنتیکی می‌تواند باعث ابتلای فرد به هپاتیت خود ایمنی شوند. هپاتیت خود ایمنی بیشتر در بین خانم‌ها مشاهده می‌شود. این بیماری ممکن است در هر سنی ایجاد شده و افراد متعلق به یک نژاد یا قومیت خاص را تحت تاثیر خود قرار دهد.
وی تشریح کرد: هپاتیت خود ایمنی به انواع مختلف طبقه‌بندی می‌شود. نوع اول این بیماری در همه سنین ممکن است مشاهده شود. به هر حال، این مشکل اغلب در دوران نوجوانی یا جوانی ایجاد می‌شود. افراد مبتلا به هپاتیت خود ایمنی نوع یک معمولاً با سایر مشکلات خود ایمنی همچون بیماری سلیاک، بیماری کرون، بیماری گریوز، بیماری‌هاشیموتو، بیماری نفريت لوپوسي پروليفراتيو، کلانژیت اسکلروزان اولیه، روماتیسم مفصلی، سندرم شوگرن، لوپوس‌ اریتماتوی‌ سیستمیک، دیابت نوع یک و کولیت زخمی مواجه می‌شوند.

 هپاتیت خود ایمنی نوع ۲ کمتر در بین افراد مشاهده شده است
دکتر صدرالدینی افزود: هپاتیت خود ایمنی نوع دو کمتر در بین افراد مشاهده شده و اغلب کودکان به آن مبتلا می‌شوند. افراد مبتلا به هپاتیت خود ایمنی نوع دو نیز ممکن است با بیماری‌ها و مشکلات مطرح شده به خاطر این بیماری مواجه گردند.
این فوق تخصص گوارش و کبد اشاره کرد: رایج‌ترین علائم ابتلا بیماری هپاتیت خود ایمنی عبارتند از خستگی، درد مفصل، حالت تهوع، از دست دادن اشتها، درد یا ناراحتی کبد، جوش‌های پوستی، ادرار به رنگ زرد تیره، مدفوع به رنگ روشن، یرقان یا زرد شدن پوست و سفید شدن چشم‌ها است البته باید توجه داشته باشید که علائم ابتلا به هپاتیت خود ایمنی در بین افراد می‌تواند متوسط تا شدید باشد.
وی توضیح داد: متخصص برای تشخیص ابتلا به هپاتیت خود ایمنی به علائم بیمار توجه کرده و از معاینات فیزیکی، آزمایش خون و نیز نمونه‌برداری از کبد استفاده می‌کند. به این ترتیب متخصص از معاینات فیزیکی و بررسی شرح حال بیمار همچون استفاده از الکل و داروهایی که می‌توانند برای عملکرد کبد نامناسب باشند، استفاده خواهد کرد.
دکتر صدرالدینی افزود: معمولاً لازم است پزشک به فرد توصیه کند از آزمایش خون به منظور تشخیص علت دقیق مشکل استفاده نماید زیرا فرد مبتلا به هپاتیت خود ایمنی می‌تواند علائم مشابه با سایر انواع بیماری‌های کبد و نارسایی‌های متابولیک داشته باشد. به این ترتیب معمولاً از آزمایش خون و نمونه‌برداری از کبد برای بیمار استفاده خواهد شد.
این فوق تخصص گوارش و کبد تصریح کرد: برای درمان هپاتیت خود ایمنی از داروهایی استفاده می‌شود که فرآیند پیشرفت بیماری را متوقف کرده یا این فرآیند را با تاثیرگذاری بر عملکرد سیستم ایمنی بدن آهسته می‌نماید. درمان دیگر همچنین می‌تواند شامل عمل جراحی پیوند کبد باشد.
وی یادآور شد: روش‌های درمان هپاتیت خود ایمنی در اکثر مواقع زمانی موثر هستند اگر بیماری به موقع و در مراحل اولیه شناسایی شود. افراد مبتلا به این بیماری معمولاً به خوبی نسبت به روش‌های درمان استاندارد واکنش نشان می‌دهند و در اکثر موارد امکان کنترل بیماری وجود دارد. واکنش بلند مدت به این درمان‌ها می‌تواند شامل توقف شرایط بیماری و حتی بازگشت شرایط به حالت اولیه باشد.
دکتر صدرالدینی خاطرنشان کرد: افراد مبتلا به هپاتیت خود ایمنی که علائمی در ارتباط با این بیماری نداشته یا علائم آن‌ها خفیف باشد، احتمالاً نیازی به مصرف دارو به منظور درمان این بیماری ندارند. به همین خاطر پزشک معالج درباره نیاز به مصرف دارو با بیمار صحبت خواهد کرد. در برخی افراد مبتلا به هپاتیت خود ایمنی خفیف، بیماری ممکن است با گذشت زمان بهبود پیدا کند.
این فوق تخصص گوارش و کبد ادامه داد: دوره بهبود زمانی است که علائم بیماری در فرد مشاهده نشده و آزمایش خون و نمونه‌برداری از کبد نشان‌دهنده بهبود در عملکرد کبد باشد.
وی مطرح کرد: انواع داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری هپاتیت خود ایمنی عبارتند از اینکه کورتیکو استروئید می‌توانند باعث کاهش التهاب و نیز ایجاد اختلال در عملکرد سیستم ایمنی بدن شوند. متخصصین گوارش هر دو نوع بیماری هپاتیت خود ایمنی را با تزریق دوز مناسب داروی پردنیزون به صورت روزانه تحت درمان قرار می‌دهند.
دکتر صدرالدینی افزود: داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی نیز باعث ایجاد اختلال در عملکرد سیستم ایمنی و توقف واکنش سیستم ایمنی نسبت به سلول‌های سالم کبد می‌شوند. در اکثر موارد، متخصصین از داروهای آزاتیوپرین (آزاسان، ایموران) به همراه پردنیزون برای درمان هپاتیت خود ایمنی استفاده می‌نمایند.
وی می‌گوید: در برخی افراد، هپاتیت خود ایمنی پیشرفت کرده و در ادامه باعث ابتلای فرد به سیروز کبدی و نارسایی آن می‌شود. در این شرایط احتمالاً لازم است برای بیمار از پیوند کبد استفاده شود.
این فوق تخصص گوارش و کبد بیان کرد: علائم سیروز و نارسایی کبد در نتیجه هپاتیت خود ایمنی شامل احساس سوزش در کل بدن، مدت زمان طولانی‌تر برای توقف خونریزی نسبت به حالت عادی، کبود شدن بدن به سادگی، ورم کردن شکم یا قوزک پا، تشکیل رگ‌های خونی عنکبوتی شکل، نفخ و باد کردن شکم به خاطر بزرگ شدن کبد، آب آوردن شکم، فراموشی و گیجی است.
وی اذعان داشت: عمل جراحی پیوند کبد برای هپاتیت خود ایمنی در اکثر موارد موفقیت‌آمیز می‌باشد. پیوند کبد یک عمل جراحی است که در آن کبد آسیب دیده یا بیمار از بدن خارج شده و با کبد یک فرد سالم دیگر (فرد اهدا کننده) جایگزین می‌شود. به این منظور یک تیم از جراحان پیوند کبد را در بیمارستان بر روی بیمار انجام می‌دهند. در صورت امکان، لازم است بیمار برای مدت هشت ساعت قبل از جراحی از خوردن و آشامیدن خودداری کند.
دکتر صدرالدینی ادامه داد: پس از پیوند، بیمار برای حدود یک تا دو هفته در بیمارستان باقی می‌ماند تا به این ترتیب از موفقیت‌آمیز بودن پیوند برای وی اطمینان حاصل شود. در این مدت پزشک معالج وضعیت خونریزی، عفونت، و علائم پس زدن کبد را به دقت برای بیمار کنترل می‌کند. همچنین برای بیمار داروهای خاص تجویز می‌شود تا با مصرف آن‌ها در بلند مدت از عفونت یا پس زدن کبد توسط بدن جلوگیری گردد.
این فوق تخصص گوارش و کبد هشدار داد: افراد مبتلا به هپاتیت خود ایمنی و سیروز در معرض ریسک بالای ابتلا به سرطان کبد قرار دارند. به این ترتیب پزشک متخصص وضعیت کبد فرد را به صورت منظم از طریق امواج مافوق صوت مورد بررسی قرار می‌دهد. به این منظور از دستگاه‌های مخصوص برای ارسال امواج مافوق صوت به صورت ایمن و بدون درد به بدن بیمار و تصویربرداری از ساختار اندام‌های مختلف داخل بدن استفاده می‌شود.

 علامت اصلی هپاتیت خود ایمنی احساس خستگی است
در ادامه نیز دکتر امانی در اینباره خاطرنشان کرد: بیماری هپاتیت خود ایمنی، به این معنی است که دستگاه ایمنی بدن شما به سلول‌های کبدی حمله کرده است. در نتیجه فرد به نوعی بیماری کبدی مبتلا خواهد شد که او را نیازمند درمان و مصرف دارو خواهد کرد.
وی اظهار کرد: بیماری هپاتیت خود ایمنی دو نوع دارد و هر دو نوع این بیماری بسیار کمیاب و نادر هستند البته نوع یک بیماری بسیار شایع‌تر از نوع دو بیماری است.
این فوق تخصص گوارش و کبد مطرح کرد: شانس ابتلا به نوع یک بیماری هپاتیت خود ایمنی در زنان بین ۱۵ الی ۴۰ سال بیشتر است، با این همه افراد با سنین و جنسیت مختلف هم در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند. نوع دو بیماری هپاتیت خود ایمنی در دختران بین سنین ۲ الی ۱۴ سال دیده می‌شود.
وی عنوان کرد: اگر فرد به بیماری هپاتیت خود ایمنی مبتلا باشد، شانس ابتلایش به دیگر بیماری‌های خود ایمنی همچون کولیت اولسراتیو،آرتریت روماتوئید، لوپوس و سندروم شوگرن هم بیشتر خواهد بود.
دکتر امانی متذکر شد: پزشکان به درستی نمی‌دانند که چه عاملی موجب می‌شود تا دستگاه ایمنی بدن به سلول‌های کبدی حمله کند. از آن‌جایی که بیماری هپاتیت خود ایمنی در افرادی با سابقه خانوادگی دیده شده، شاید ژن‌ها در فرآیند ابتلای افراد به این بیماری دخیل باشند البته باید گفت ژن‌ها تنها عامل ابتلا به این بیماری نیستند، پژوهشگران معتقدند که تماس افراد با موادی خاص ژن‌ها را تحریک کرده و در نهایت باعث این نوع خاص از هپاتیت می‌شوند.
این فوق تخصص گوارش و کبد ادامه داد: برخی عوامل تحریک‌کننده بیماری هپاتیت خود ایمنی عبارتند از مصرف برخی داروها همچون استاتین‌ها، استرس و ابتلا به عفونت‌های ویروسی است.
وی عنوان کرد: گاهی بیماری هپاتیت خود ایمنی هیچ علامت خاصی ندارد ولی گاهی اگر بیماری وخیم باشد، علائمی نیز خواهد داشت و علائمی مانند تب، احساس درد در شکم، زردی پوست و چشم‌ها ناگهان در فرد ظاهر می‌شوند. اما غالباً علائم این بیماری به تدریج طی هفته‌ها یا ماه‌ها خود را نشان خواهند داد.
دکتر امانی اذعان داشت: علامت اصلی هپاتیت خود ایمنی احساس خستگی است، فرد احتمالاً این مشکلات دیگری را هم تجربه خواهد کرد که عبارتند از درد مفاصل و ماهیچه‌ها، بی‌اشتهایی و احساس سیری، حالت تهوع، استفراغ و یا درد شکم، از دست دادن وزن،جوش یا دانه‌های قرمز رنگ بر روی پوست، ادرار تیره رنگ و یا زرد خیلی پررنگ،اسهال، دفع مدفوع رنگ روشن و توقف خونریزی ماهیانه در زنان.
این فوق تخصص گوارش و کبد افزود: گاهی اوقات هپاتیت خود ایمنی باعث آسیب‌های کبدی همچون سیروز خواهد شد. اگر فرد به سیروز کبدی مبتلا شود، ا علائمی را هم خواهد داشت که شامل خارش، سوزش، عدم توقف خونریزی، مچ پای متورم، رگ‌های خونی عنکبوتی، احساس گیجی و زردی پوست و چشم‌ها است.
وی توضیح داد: جهت تشخیص بیماری هپاتیت خود ایمنی پزشک از شما در مورد علائم و مدت زمانی که متوجه علائم شده‌اید سوال می‌پرسد. از طرفی پزشک باید در جریان داروهای مصرفی شما باشد و بداند که مشروبات الکلی مصرف می‌کنید یا خیر زیرا هر دوی این‌ها عواملی هستند که به آسیب کبدی منجر خواهند شد.
دکتر امانی اضافه کرد: آزمایش خون به تشخیص هپاتیت‌های ویروسی کمک می‌کند و از طرفی اگر در خون فرد عواملی به نام اتو آنتی بادی دیده شود، بدون شک فرد به یک بیماری خود ایمنی مبتلا شده است. دیگر آزمایش‌های خون هم به تشخیص آسیب‌های احتمالی کبدی کمک می‌کند. پزشک همچنین با انجام نمونه‌برداری از کبد و بررسی دقیق آن‌ها در آزمایشگاه می‌تواند تشخیص درست‌تر و بهتری در مورد این بیماری داشته باشد.
این فوق تخصص گوارش و کبد اشاره کرد: اگر فرد علائم بیماری هپاتیت خود ایمنی را نداشته باشد، پزشک بلافاصله فرد را درمان نخواهد کرد. به جای آن، از فرد نمونه‌ خون و نمونه‌برداری کبدی گرفته خواهد شد تا پزشک مطمئن شود که کبد فرد در سلامت قرار دارد.
وی تصریح کرد: اگر علائم بیماری هپاتیت خود ایمنی خود را نشان دهند یا نتایج حاصل از نمونه خون فرد بدتر شود، درمان آغاز خواهد شد. در ابتدا پزشک پردنیزون که نوعی داروی استروئیدی است، تجویز می‌کند زیرا این دارو به بهبود التهاب کمک می‌کند. این دارو ابتدا در دوزهای بالا برای بیمار تجویز می‌شود و به مرور زمان دوز آن کاهش یافته و داروهایی هم‌چون آزاتيوپرين یا مرکاپتوپورین ۶ هم به فرآیند درمان فرد اضافه می‌شوند. این داروها دستگاه ایمنی بدن را کنترل و مهار می‌کنند.
دکتر امانی افزود: هر دوی این داروها دارای عوارض جانبی هستند، استروئیدها ممکن است استخوان‌ها را ضعیف‌تر کرده، باعث افزایش وزن شده یا مشکلات چشمی ایجاد کنند. داروهای آزاتيوپرين و مرکاپتوپورین به کاهش گلبول‌های سفید خون و افزایش شانس ابتلا به بیماری سرطان منجر خواهند شد.
این فوق تخصص گوارش و کبد بیان کرد: برخی اوقات پزشک به جای پردنیزون، استروئید دیگری به نام بودزوناید تجویز خواهد کرد. داروی مایکوفنولات موفتیل هم نوع دیگری از داروهای مهارکننده‌ی سیستم ایمنی است که به جای آزاتيوپرين تجویز می‌شود.
وی متذکر شد: بعد از گذشت سه سال از شروع روند درمان هپاتیت خود ایمنی، بیماری هشتاد درصد افراد مبتلا تحت کنترل خواهد بود. اگر فرد مرتب تحت نظر پزشک باشد، پزشک به سرعت و دقت تغییرات فرد را زیر نظر داشته و در صورت مشاهده‌ علائم، دوباره روند درمان را آغاز خواهد کرد.
دکتر امانی اضافه کرد: از طرفی تغییر شیوه‌ زندگی هم به بهبود شرایط و حفظ سلامت فرد کمک می‌کند. به افراد توصیه می‌شود که ضمن خوردن غذاهای سالم و قرار دادن مقدار زیادی سبزی و میوه در رژیم غذایی خود، از نوشیدن مشروبات الکی هم خودداری کنند. فرد باید از مصرف هر گونه دارو یا مکمل بدون مشورت با پزشک خود نیز خودداری کند.
وی گفت: زمانی که فرد مبتلا به هپاتیت خود ایمنی به سیروز کبدی و یا نارسایی کبدی مبتلا شود، گزینه‌ پیوند کبد در دستور کار درمان قرار می‌گیرد. در پیوند کبد، عضو بیمار از بدن فرد جدا شده و کبد سالم از فرد اهدا‌کننده جایگزین آن خواهد شد.

در ادامه نیز دکتر رضا دوست در اینباره ابراز داشت: هپاتیت خود ایمنی نوعی التهاب کبدی است و وقتی ایجاد می‌شود که سیستم ایمنی بدن به سلول‌های کبدی حمله می‌کنند. علت دقیق هپاتیت اتوایمیون نامشخص است. اما عوامل ژنتیکی و محیطی در طول زمان در ایجاد این بیماری دخالت دارند.
وی بیان کرد: هپاتیت خود ایمنی یا اتوایمیون درمان نشده می‌تواند منجر به آسیب کبدی (سیروز) شده و در نهایت به تجزیه کبد منجر شود. اما اگر هپاتیت خود ایمنی زود تشخیص داده شود، با استفاده از داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی بدن قابل کنترل است.
این فوق تخصص گوارش و کبد مطرح کرد: علائم و نشانه‌های هپاتیت اتوایمیون ممکن است از خفیف تا شدید باشد و ممکن است به طور ناگهانی رخ دهد. بعضی افراد مشکلات کمتری در مراحل اولیه بیماری دارند. در حالی که برخی دیگر علائم و نشانه‌ها دیگری را تجربه می‌کنند که عبارتند از خستگی، درد شکم، زرد شدن پوست، بزرگ شدن کبد، رشد رگ‌های خونی غیر طبیعی در پوست، بثورات پوستی، درد مفاصل و عدم وجود قاعدگی در زنان.
وی اظهار کرد: هپاتیت خود ایمنی زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن، که به طور معمول با ویروس ها، باکتری‌ها و سایر پاتوژن‌ها مبارزه می‌کند، کبد را هدف قرار می‌دهد. این حمله به کبد آسیب رسانده و می‌تواند منجر به التهاب مزمن و آسیب جدی به سلول‌های کبدی شود.
دکتر رضا دوست ادامه داد: دلیل این که چرا بدن به خود حمله می‌کند هنوز مشخص نیست. اما محققان معتقدند هپاتیت اتوایمیون می‌تواند ناشی از تداخل در ژن‌های کنترل‌کننده عملکرد سیستم ایمنی بعد از قرار گرفتن در معرض ویروس‌ها یا داروهای خاص باشد.
این فوق تخصص گوارش و کبد تشریح کرد: دو نوع اصلی از هپاتیت اتوایمیون تاکنون شناسایی شده است. هپاتیت خود ایمنی نوع یک، شایع‌ترین نوع بیماری است و می‌تواند در هر سنی رخ دهد. حدود نیمی از افراد مبتلا به هپاتیت خود ایمنی نوع ۱ دارای اختلالات خود ایمنی دیگری مانند بیماری سلیاک، آرتریت روماتوئید، کولیت اولسراتیو هستند.
وی اضافه کرد: هپاتیت خود ایمنی نوع دو را گرچه بزرگسالان هم می‌توانند مبتلا شوند، اما این نوع هپاتیت بیشتر در کودکان و نوجوانان ایجاد می‌شود. سایر بیماری‌های خود ایمنی نیز ممکن است همراه با این نوع هپاتیت خود ایمنی در بدن وجود داشته باشند.
دکتر رضا دوست متذکر شد: عواملی که خطر ابتلا به هپاتیت خود ایمنی را افزایش می‌دهد عبارتند از جنسیت زیرا این بیماری در زنان بیشتر است، سابقه عفونت‌های خاص، وراثت، سابقه ابتلا به بیماری‌های خود ایمنی است.
این فوق تخصص گوارش و کبد خاطرنشان کرد: هپاتیت خود ایمنی که به موقع درمان نمی‌شود، می‌تواند زخم‌های دائمی در بافت کبد (سیروز) ایجاد کند.
وی هشدار داد: عوارض سیروز شامل گشاد شدن رگ‌ها مری، تجمع مایع در شکم (آسیت)، نارسایی کبد و سرطان کبد است.
دکتر رضا دوست خاطرنشان کرد که آزمایشات و روش‌های مورد استفاده برای تشخیص هپاتیت خود ایمنی عبارتند از آزمایش خون، بیوپسی کبدی است.
این فوق تخصص گوارش و کبد ادامه داد: آزمایش خون می‌تواند در کشف نمونه‌ای از آنتی بادی که می‌تواند هپاتیت خود ایمنی را از هپاتیت ویروسی و سایر اختلالات با علائم مشابه تشخیص دهد کمک‌کننده باشد. آزمایش‌های آنتی بادی به شناسایی نوع هپاتیت نیز کمک می‌کند.
وی ادامه داد: پزشکان بیوپسی کبدی را برای تأیید تشخیص و تعیین درجه و نوع آسیب کبدی انجام می‌دهند. در طی این روش، مقدار کمی از بافت کبدی با استفاده از یک سوزن نازک و از طریق پوست برداشته می‌شود. سپس نمونه برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می‌شود.
دکتر رضا دوست توضیح داد: هدف از درمان همه انواع هپاتیت خود ایمنی، آهسته یا متوقف کردن حمله سیستم ایمنی بدن به کبد بیمار است. این هدف ممکن است به پیشرفت بیماری کمک کند. برای رسیدن به این هدف، به داروهایی نیاز دارید که فعالیت سیستم ایمنی بدن را کاهش می‌دهند.
این فوق تخصص گوارش و کبد ابراز داشت: استفاده از پردنیزون عموما اولین خط درمان هپاتیت خود ایمنی است. داروهای دیگری مانند آزاتیوپرین نیز ممکن است علاوه بر پردنیزون توصیه شوند.
وی اضافه کرد: پردنیزون، به خصوص زمانی که طولانی مدت مصرف می‌شود، می‌تواند طیف گسترده‌ای از عوارض جانبی جدی مانند دیابت، نازک شدن استخوان‌ها (پوکی استخوان)، استونکرو، فشار خون بالا، آب مروارید، گلوکوم و افزایش وزن است.
دکتر رضا دوست متذکر شد: پزشکان معمولا پردنیزون را در دوزهای بالا برای اولین ماه درمان هپاتیت خود ایمنی تجویز می‌کنند. سپس، برای کاهش خطر عوارض جانبی، دوز آن را به تدریج در عرض چند ماه آینده کاهش می‌دهند تا زمانی که به پایین‌ترین مقدار ممکن که بیماری را کنترل می‌کنند، برسد. اضافه کردن آزاتیوپرین نیز به شما کمک می‌کند تا از عوارض جانبی پردنیزون اجتناب کنید.
این فوق تخصص گوارش و کبد مطرح کرد: اکثر افراد جهت درمان هپاتیت خود ایمنی نیاز دارند که مصرف پردنیزون را حداقل ۱۸ تا ۲۴ ماه ادامه دهند. و بسیاری از آن‌ها باید تا پایان عمر از این دارو استفاده کنند. اگرچه ممکن است چند سال پس از شروع درمان با بهبود علائم مواجه شوید. اما هرگز نباید مصرف دارو را قطع کنید. زیرا امکان عود بیماری وجود دارد.
وی تصریح کرد: هنگامی که داروها پیشرفت بیماری هپاتیت خود ایمنی را متوقف نکنند، یا بیمار مبتلا به زخم غیر قابل برگشت (سیروز) یا نارسایی کبدی شود، تنها گزینه باقی مانده پیوند کبدی است.
دکتر رضا دوست اضافه کرد: در طی پیوند کبد، کبد بیمار برداشته می‌شود و یک کبد سالم از یک اهدا‌کننده جایگزین آن می‌شود. برای پیوند معمولا از عضو یک فرد متوفی استفاده می‌کنند. اما گاهی نیز کافی است تا بخشی از کبد پیوند زده شود. در این شرایط هر دو نیمه کبد تقریبا بلافاصله خود را بازسازی کرده و سلول‌های جدید می‌سازند.
این فوق تخصص گوارش و کبد در پایان گفت: اگر علائم یا نشانه‌هایی دارید که باعث نگرانی شما می‌شود، به پزشک متخصص داخلی مراجعه کنید. اگر پزشک به بیماری هپاتیت خود ایمنی مشکوک شود ممکن است شما را به متخصص بیماری‌های کبدی ارجاع دهد.