آفتاب یزد ـ رضا بردستانی: آیا «یکدستی قوا» یک «اتهام» است؟ آیا «یکدستی قوا» همان «ننگی» است که «جوان» می‌گوید از طرف اصلاح‌طلبان هر روز بر سر مجلس انقلابی کوبیده شد؟ آیا بین دولت و مجلس ذره‌ای اختلاف وجود ندارد؟ آیا دادن رأی مردودی به بودجه ۱۴۰۳ هیچ انگیزه ی انتخاباتی نداشته است؟ و آیا […]

آفتاب یزد ـ رضا بردستانی: آیا «یکدستی قوا» یک «اتهام» است؟ آیا
«یکدستی قوا» همان «ننگی» است که «جوان» می‌گوید از طرف اصلاح‌طلبان هر روز بر سر مجلس انقلابی کوبیده شد؟ آیا بین دولت و مجلس ذره‌ای اختلاف وجود ندارد؟ آیا دادن رأی مردودی به بودجه ۱۴۰۳ هیچ انگیزه ی انتخاباتی نداشته است؟ و آیا بازگردانده شدن «کلیات بودجه ۱۴۰۳»، تنها و تنها به دلیل عدم توجه به بازنشستگان بود که به اصطلاح برگشت خورد؟

آیا «یکدستی قوا» یک «اتهام» است؟
فاصله ی اتهام تا واقعیت آن قدر زیاد است که یک قوه ی مستقل در مملکت، تنها وظیفه‌اش تشخیص اتهام و واقعیت است به این معنا که، وقتی می‌گوییم فلان مطلب یک اتهام است یعنی واقعیت را باید جُست و وقتی می‌گوییم بهمان موضوع واقعیت ندارد یعنی یا واقعیتی «قلب» شده به خوردمان داده‌اند و یا واقعیتی آمیخته با «کژی» و «ناراستی».
روزنامه ی «جوان» که به بهانه ی «رد کلیات بودجه ۱۴۰۳» در مطلبی با عنوان: «بازنشستگی بودجه را بازگرداند» می‌نویسد:«مجلس انقلابی لایحه بودجه ۱۴۰۳ دولت مردمی را بازگرداند! این مجلس لایحه بودجه ۱۴۰۰ دولت قبل را هم بازگردانده بود، اما آن دولت و این مجلس از دو جریان سیاسی متفاوت بودند و این دولت و این مجلس از ابتدا با اتهام «یکدستی‌قوا» که همچون ننگی از طرف اصلاح‌طلبان هر روز بر سر آنان کوبیده می‌شد، روبه‌رو بودند، به‌گونه‌ای که به مردم چنین القا شده بود که اگر فی‌المثل بودجه‌ای به مجلس بیاید، «مجلس همسو با دولت»، دستی تکان می‌دهد و روی هوا بودجه را لایک می‌کند و تمام! و همه‌چیز با همین شیوه جلو می‌رود. » در وهله ی نخست باید تکلیف خود با «یکدستی قوا» را مشخص کند به این معنا که واضح و شفاف بگوید؛ «یکدستی قوا» را قبول دارد یا نه؟ و نیز این که باید صریح و محکم بگوید؛ «یکدستی قوا» در واقعیت رخ داده است یا خیر؟
آن چه روزنامه ی جوان آن را اتهامی ننگ آلود از طرف اصلاح‌طلبان می‌داند که هر روز بر سر دولت و مجلس کوبیده می‌شود اگرچه در واقعیت به آن معنا و مفهومی که در ذهن برخی بود رخ نداد اما شعار و ادعای آن که وجود دارد، ندارد؟
اگرچه سخت باور داریم در این مملکت اساساً هرگونه تلاشی برای «یک کاسه کردن قدرت»، عبث و ابتر است اما چنین روایت و نشان داده شده که قدرت اینک در ید قدرت یک تفکر است. حالا درون آن تفکر انشعاباتی وجود دارد به جناح مقابل اساساً ارتباطی ندارد.
چرا می‌گوییم:«در این مملکت اساساً هرگونه تلاشی برای «یک کاسه کردن قدرت» عبث و ابتر است» زیرا شالوده و بنیان‌های فکری این نظام از اساس با هرگونه مصادره و انحصار طلبی بیگانه است. این وسط اگر برخی انگاره‌های فکری، سیاسی، جامعه شناسی و فرهنگی کمتر فرصت بروز و ظهور پیدا می‌کنند دیگر به ذات قدرت باز می‌گردد نه به قدرت مداران!


پاسخ ما به جوان این است که بله؛ در این مملکت چیزی به نام «یکدست شدگی قدرت» وجود خارجی ندارد اما برخی جناح‌های سیاسی در تلاش هستند خود را مالک مایملک این سرزمین و این مردم بدانند پس گناهی متوجه اصلاح‌طلبان نیست.

آیا «یکدستی قوا» همان «ننگی» است که «جوان» می‌گوید از طرف اصلاح‌طلبان هر روز بر سر مجلس انقلابی کوبیده شد؟
تا اینجای ماجرا لابد باید روشن شده باشد که؛ یکدستی قدرت چیست، وجود دارد یا نه، با ان موافق هستیم یا نه؟
و اما، وقتی قاضی زاده ی هاشمی(نماینده سابق مجلس و یکی از نامزدهای ریاست جمهوری و نیز معاون آقای رئیسی در بنیاد شهید) به صراحت از «یکدستی قدرت» می‌گوید آن هم نه با ایما و اشاره بلکه با صراحت ِ آمیخته با تحکم(!)، گناه اصلاح‌طلبان چیست؟
بازگردیم به دهم تیرماه ۱۴۰۰ و گفته‌های سید امیرحسین قاضی‌زاده هاشمی که گفت: «نیاز داریم کشور به مدت ده سال یکدست توسط یک جناح اداره شود. با انتخابات امسال این کار انجام شد.» روزنامه جوان خوب دقت کند، نگفت:«باید بشود»، «تلاش می‌کنیم بشود» یا حتی «امیدواریم تا این اتفاق رخ بدهد» می‌گوید:«با انتخابات امسال این کار انجام شد.» حال این روزنامه جوان است که باید معلوم کند به چه دلیل گناه «قاضی زاده هاشمی» و همفکران او را به پای اصلاحات می‌نویسد!؟

آیا بین دولت و مجلس ذره‌ای اختلاف وجود ندارد؟
از کلیات گزارش روزنامه جوان چنین بر می‌آید که برخی در صدد القای وجود اختلاف بین دولت و مجلس هستند حتی در همین رابطه روابط عمومی مجلس شورای اسلامی درباره تلاش برخی رسانه‌ها برای اختلاف افکنی میان دولت و ‌مجلس بر سر لایحه بودجه ۱۴۰۳ اطلاعیه‌ای صادر کرده، می‌نویسد:« پس از رد کلیات لایحه بودجه ۱۴۰۳ در مجلس برخی رسانه‌ها به دنبال سوء‌استفاده از اختلاف‌نظر کارشناسی دولت و مجلس و اختلاف‌افکنی بین دو قوه هستند. این اختلاف‌افکنی درحالی است که دولت و مجلس در ماه‌های اخیر با تعامل و هم‌افزایی توانسته‌اند اختلاف‌نظرها در لایحه برنامه توسعه هفتم را کاهش داده و این لایحه مهم را به سرانجام برسانند و طبیعتاً هر نوع اختلاف کارشناسی میان این دو نهاد بر سر لایحه بودجه نیز طبیعی بوده و همان‌طور که رئیس مجلس شورای اسلامی بر آن تصریح و تأکید کرد در تعامل نزدیک دو قوه قابل حل است تا ان‌شاءالله یک لایحه ضد تورمی و متناسب با برنامه هفتم توسعه تدوین شود‌. همچنین همان‌گونه که دکتر قالیباف نیز تاکید کرد، برای جلوگیری از تصویب چند دوازدهم بودجه در روزهای پیش‌رو با ارتباط نزدیک و عملیاتی بخش‌های مختلف مجلس شورای اسلامی و دولت، مانند تعامل و همگرایی که در جریان لایحه برنامه هفتم رخ داد، شاهد حل و فصل اختلاف‌نظرهای کارشناسی خواهیم بود و در فرصت مقرر لایحه بودجه ۱۴۰۳ مجدد در دستور کار مجلس قرار خواهد گرفت. در این میان برخی رسانه‌ها که منافع‌شان در اختلاف میان دولت و‌مجلس است به دنبال بزرگ‌نمایی اختلافات فنی و کارشناسی بر سر لایحه بودجه و تبدیل آن به عاملی برای اختلاف قوا هستند اما همان‌طور که رئیس جمهور محترم در صحن مجلس بیان کرد این رسانه‌ها به هدف خود
نخواهند رسید: «بسیاری این را در سر می‌پرورانند که چالشی میان مجلس و دولت ایجاد شود اما ضمن حفظ جایگاه مجلس و دولت حسرت اینکه دولت و مجلس باهم به اختلاف بخورند را به دل آن‌ها خواهیم گذاشت.»
اظهارات برخی از نمایندگان طی دورانی که دولت سیزدهم بر سر کار آمده، به جد برخلاف ادعاهایی است که در این اطلاعیه آورده شده است و نیز این که، بالاخره در کوران «یکدست شدگی قدرت» نیز نمی‌توان ذره‌ای اختلاف را یا بر نتابید و یا از بیخ و بن کتمان کرد مگر این که تقابل مجلس یازدهم و دولت سیزدهم را صرفاً در چارچوب همین لایحه ی بودجه ببینیم و به دیگر مسائل کاری نداشته باشیم که صد البته باز هم نمی‌توان هر گونه اختلافی را نفی کرد کما این که، حسینی معاون پارلمانی رئیس جمهور می‌گوید:«در رد شدن کلیات بودجه مسائل جنبی هم مطرح بود مثلا برخی نمایندگان دلخوری‌هایی بابت تخصیص بودجه
به حوزه‌های انتخابیه خود داشتند و به صراحت گفتند این مسئله را در بودجه تلافی خواهند کرد.» و قاعدتاً نباید بین گروهی که همفکر و یکدست شده‌اند
این گونه لجبازی‌ها صورت پذیرد!

آیا دادن رأی مردودی به بودجه ۱۴۰۳ هیچ انگیزه ی انتخاباتی نداشته است؟
پاسخ به این پرسش نیاز به زمان دارد. باید دوباره بودجه به صحن باید تا معلوم شود کدام واکنش ها، کارشناسی و فنی است، کدام از سر لجبازی و تلافی
در آوردن و نیز اندکی بعد و در هنگامه ی رقابت‌های انتخاباتی، به وضوح خواهیم دید در نطق‌های انتخاباتی، کدام نمایندگان از مخالفت خود با بودجه ی ۱۴۰۳
بهره برداری‌های انتخاباتی خواهند کرد.

و آیا بازگردانده شدن «کلیات بودجه ۱۴۰۳»، تنها و تنها به دلیل عدم توجه به بازنشستگان بود که به اصطلاح برگشت خورد؟
روزنامه جوان در بخش جمع‌بندی گزارش خود می‌نویسد:«به نظر می‌رسد در رابطه با مشکلات موجود در لایحه بودجه ۱۴۰۳، بخش‌های مبهم بسیاری وجود دارد؛ مواردی از جمله عدم‌مشخص بودن سهم صندوق توسعه ملی، ارز ۲۸‌هزارو ۵۰۰ تومانی، عدم‌شفافیت در هزینه‌کرد تبصره هدفمندی یارانه‌ها، نبود احکام بخش بانکی و همچنین ابهامات موجود در بخش شرکت‌های دولتی، بخش مسکن، عدم‌وجود ارتباط بین بودجه و برنامه و همچنین نواقص موجود در جداول بودجه باعث شد مجلس شورای اسلامی کلیات لایحه بودجه ۱۴۰۳ را در صحن علنی مجلس رد کند.»
به این موارد باید کاهش بودجه برخی بخش‌ها از جمله محیط زیست را نیز افزود(جلال محمودزاده:متأسفانه محیط زیست اولویت دولت نیست و این را می‌توان از بودجه‌ای که به این سازمان اختصاص می‌دهد، متوجه شد؛ امسال نیز بودجه سازمان حفاظت محیط زیست به جای اینکه افزایش پیدا کند، کاهش پیدا کرده است.» و مواردی دیگر که اندک اندک از آن‌ها نیز رونمایی خواهد شد.

یک هفته فرصت برای اصلاح بودجه کافی است؟
از روزنامه جوان انتظار داشتیم به جای این صغری ـ کبری چیدن ها، یک سؤال اساسی و مبنایی را نیز طرح می‌کرد و آن این که؛ وقتی دولت حداقل شش ماه زمان داشته و به چنین بودجه ی پُرخطایی رسیده، طی یک هفته چگونه می‌خواهد ایرادات را رفع کند؟ در تنگنای زمان و تلاش برای «دو دوازدهمی» نشدن، نشود بودجه‌ای تصویب شود با تمامی این ایرادات و صرفاً با چند غلط‌گیری
جزیی!