انتقاداتی که به افزایش بودجه‌ی صدا و سیما شد از یک منظر بسیار حائز اهمیت است و آن این که، «جام جم» نشینان نمی‌توانند از این افزایش بودجه «دفاع» کنند؛ چرا؟ از آن جهت که جایی برای دفاع باقی نگذاشته اند! در حالت طبیعی، اساساً نباید روی بودجه‌ی صدا و سیما و افزایشِ هرچند درصدی […]

انتقاداتی که به افزایش بودجه‌ی صدا و سیما شد از یک منظر بسیار حائز اهمیت است و آن این که، «جام جم» نشینان نمی‌توانند از این افزایش بودجه «دفاع» کنند؛ چرا؟ از آن جهت که جایی برای دفاع باقی نگذاشته اند!
در حالت طبیعی، اساساً نباید روی بودجه‌ی صدا و سیما و افزایشِ هرچند درصدی آن این همه جار و جنجال شود و شاید طبیعی‌تر آن باشد که رسانه و تحلیلگران به دولت فشار بیاورند که بودجه‌ی بیشتری به صدا و سیما بدهد اما عملکرد صداو سیما، کیفیت نازل برنامه ها، یکسویه‌نگری در برنامه‌سازی‌های عمدتاً سیاسی و عدم خروجی قابل تامل باعث می‌شود تا مردم نسبت به هر گونه افزایش بودجه
برای صدا و سیما واکنش منفی نشان بدهند اما پرسش اصلی در این یادداشت کوتاه و مختصر آن است که: «چرا رگ غیرت صدا و سیما نمی‌جنبد؟!»، چرا فکر می‌کنند حمایت تام و تمام مجلس و دولت از صدا و سیما کفایت می‌کند و صدا و سیما نباید از بودجه‌ی متعلقه و افزایش آن دفاع کند.
تغییرات اساسی در بودجه‌نویسی برای سال ۱۴۰۳ (تکیه و تاکید بر مالیات ستانی) برای مردم بسیار گران آمده است و بخشی از نگرانی و ابراز مخالفت کردن با افزایش سرسام‌آور بودجه‌ی صدا و سیما به آن دلیل است که مردم از خود می‌پرسند: «چرا باید مالیات چیزی را بدهیم که از آن استفاده نمی‌کنیم؟»
انتقاد به جایی است، مخالفت حقی است و رنجیدن قابل فهمی است. آیا صدا و سیما می‌پذیرد بخشی از درآمدهای خود را مثلا به شبکه نمایش خانگی متعلق به بخش خصوصی بدهد؟ حتماً نه! آیا صدا و سیما می‌پذیرد برای بخش خصوصی رایگان تبلیغاتی گسترده انجام بدهد؟ لابد نه! آیا صدا و سیما حاضر است به کمپانی‌های خارجی پولی بپردازد و فیلمی خریداری کند که قادر به پخش آن حتی با اِعمال شدیدترین سانسور‌ها نیز نباشد؟ قطعاً نه! پس صدا و سیمای «جبلی – فروغی» باید ناراحتی، کدورت، رنجیدن و اعتراض عامه و خواص را درک کند و بپذیرد، این افزایش بودجه‌های بی‌حساب و کتاب، مردم را بیشتر از همیشه از صدا و سیما دور خواهد کرد پس اگر این چند سطر را با تمام تلخی باور دارد باید رگ غیرتش بجنبد و حداقل به معترضان اطمینان بدهد که در برنامه‌سازی و تغییر رویه‌ی فعلی حتماً تحولی به اندازه‌ی یک درصد از چند ده درصدی که بودجه‌ی آن سازمان افزایش پیدا کرده، ایجاد خواهد کرد جز این اگر باشد باید صدا و سیما بخشی از بودجه‌ای که دریافت می‌کند را به عنوان «رد مظالم» به مصارف عام المنفعه اختصاص بدهد تا لااقل از نظر شرعی بودجه‌ی دریافتی از شبهه بری شود از نظر اخلاقی و قانونی هم بماند به عهده‌ی وجدان مدیران
صدا و سیما!