آفتاب یزد: در روزهای منتهی به برقراری «آتش بس» در نوار غزه، گروه تماس غزه متشکل از؛ عربستان، اردن، نیجریه، اندونزی، مصر، قطر و ترکیه در حالی شکل گرفت که حضور مثلث اخوانی(ترکیه، قطر و مصر) در این گروه پیام ویژه‌ای به همراه داشت. سفر به پکن و مسکو بخشی از برنامه‌های گروه تماس غزه […]

آفتاب یزد: در روزهای منتهی به برقراری «آتش بس» در نوار غزه، گروه تماس غزه متشکل از؛ عربستان، اردن، نیجریه، اندونزی، مصر، قطر و ترکیه در حالی شکل گرفت که حضور مثلث اخوانی(ترکیه، قطر و مصر) در این گروه پیام ویژه‌ای به همراه داشت. سفر به پکن و مسکو بخشی از برنامه‌های گروه تماس غزه بود. در این بین، عدم حضور کشورهایی نظیر ایران، عمان و عراق مورد توجه بخشی از تحلیلگران و رابطه ی ایدئولوژیک مثلث اخوانی (ترکیه، قطر و مصر) با گروه «حماس» نیز برای بعضی از کارشناسان مسائل بین‌الملل مهم بود. در این میان اگرچه ترکیه و اردوغان، مثل همیشه بر مدار سیاست چندجانبه گرایی و یکی به نعل، یکی به میخ یا به تعبیری؛ سیاست پاندولی حرکت کردند اما نمی‌توان از تأثیر آنکارا در فروکش کردن بحران در غزه گذشت. از بین سه کشور قطر، مصر و ترکیه اما، مهم‌ترین ایفای نقش مثل همیشه بر عهده ی دوحه و امیر قطر بود. از یک سو، روابط نزدیک و صمیمانه با آمریکا و اتحادیه اروپا و از سویی دیگر، ارتباط همیشگی و معنادار قطر با محور مقاومت و ایران حکایت از آن داشت که قطر در میان مثلث اخوانی(ترکیه، قطر و مصر) و نیز دوحه در میان هفت کشور تشکیل‌دهنده ی «گروه تماس غزه»، یک سر و گردن بالا‌تر است ضمن آن که؛ ابهام‌هایی که در رابطه با نزدیکی اردوغان با اسرائیلی‌ها و محافظه کاری مصری‌ها در تحلیل‌ها دست به دست می‌شد چندان گریبانگیر قطر و مسئولان این کشور عربی نشد. سفرهای پیدا و پنهان مقامات سیاسی، دیپلماتیک، امنیتی و نظامی کشورهای حاضر در بلوک غرب(آمریکا، اروپا و متحدان این دو) به دوحه یک بار دیگر نقش محوری و تعیین‌کننده ی قطر در بحران‌های منطقه‌ای و بین‌المللی را یادآور شد. حضور در متن مذاکرات آمریکا و طالبان طی مدتی قریب به سه سال، کمک‌های همه جانبه به حماس و غزه، رابطه ی همچنان گرم با ایران، این امکان را به دوحه داد تا در بحران اخیر(طوفان الاقصی) بازهم وظیفه ی خطیر میانجیگری و ارتباط‌گیری با سران حماس به قطر واگذار شود. منهای تمامی این بحث‌ها و تحلیل ها، همچنان باید امیدوار بود تا بحران غزه که اینک به آتش بسی چهار روزه منتهی شده و شاید تمدید شود در سایه نقش و پتانسیل پیدا و پنهان «اخوانی ها» به نقطه ی آرامش برسد.اخباری که از غزه به گوش می‌رسد سرشار است از «بیم و امید». تهدید‌های اسرائیل در کنار بازگشت آوارگان به خانه‌های شان در مناطق شمالی می‌تواند کورسوی امیدی تلقی شود که حتی با اتمام مهلت آتش بس، دیگر هیچ بمبی بر خانه ها، بیمارستان ها، اردوگاه ها، مدارس و دیگر مناطق غزه فرو نریزد. این بیم و امیدها تا میانه ی هفته ی پیش رو ادامه خواهد داشت تا در پروسه ی تبادل اُسرا چه رخ دهد.