مو وسط کیک خامه‌ای!

آفتاب یزد – یوسف خاکیان: جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۳ هم به پایان خودش رسید و امروز تکلیف قهرمان این دوره از رقابت‌ها مشخص می‌شود، تیم ملی فوتبال کشور ما هم که در این مسابقات حضور پیدا کرده بود تا مرحله نیمه نهایی
رفت و در آنجا با تیم ملی قطر به رقابت پرداخت و متاسفانه نتوانست به
فینال این مسابقات راه پیدا کند؛ حال اینکه چه مسائلی باعث شد که تیم ما نتواند در بازی مقابل تیم ملی کشور قطر آنچنان که باید و شاید خوب بازی کند و خوب گل بزند و بازی را از حریف برده و به فینال راه پیدا کند، بحث کارشناسانه‌ای می‌طلبد که شوربختانه تاکنون هزار بار صورت گرفته و پیشنهادات خوبی هم در این زمینه ارائه شده، اما دست آخر باز هم‌اش همان‌اش بوده و کاسه همان کاسه، با این تفسیر از نوشتن درباره چرایی شکست تیم ملی در این مرحله از بازیها چشم پوشی می‌کنیم و به مسئله مهمتری که متاسفانه هم توسط مسئولان فدراسیون فوتبال و هم توسط مسئولان دولت و هم توسط بسیاری از بازیکنان و کادر فنی تیم ملی فوتبال نادیده گرفته شد، می‌پردازیم، مسئله‌ای تحت عنوان «حفظ حرمت کشورهای دیگر و توهین نکردن به مردم و فرهنگ جامعه‌ای که در این مسابقات مظلوم واقع شده است.» بله، ما مظلوم واقع شدیم، مظلوم واقع شدیم و عجبا که هیچکسی بجز مهدی طارمی بازیکن بین المللی فوتبال ما و چند نفر دیگر از ما حمایت نکردند، به فوتبال ایران، به فرهنگ و تمدن و مردم و خیلی چیزهای دیگر این کشور توهین شد، آنهم توسط افرادی که خود را ورزشکار یا دوست دار ورزش می‌دانند، معمولا در زمین مسابقه وقتی خطایی صورت می‌گیرد و بازیکن یک تیم روی زمین می‌افتد، بازی جوانمردانه را در پیش می‌گیرند و توپ را به بیرون می‌زنند تا به وضعیت بازیکن حریف رسیدگی شود، تیم مقابل هم وقتی بازیکنش سرپا شد در جواب حرکت جوانمردانه رقیبش توپ را به سمت آنها پرتاب می‌کند تا اینگونه «فِیر پِلی» کرده باشند، اما همین افراد یا کسانی که طرفدار این افراد هستند در بیرون از زمین مسابقه حرفها و حرکت‌ها و الفاظ ناشایست بسیاری را نثار بازیکنان تیم مقابل و بدتر از آن نثار مردم کشوری که با تیم مسابقه دارند، می‌کنند. نمونه این مسائل را در همین بازیهای جام ملت‌های آسیا دیدیم، در بازی با امارات، در بازی با ژاپن و همینطور در بازی مقابل تیم ملی قطر، پیش از آغاز هر کدام از این بازیها و بعد از پایان بازی ایران و قطر، بازیکنان و فوتبال دوستان این کشورها برای بازیکنان تیم ملی و برای مردم ایران کری‌های زشتی خواندند و در واقع به ایران و ایرانی توهین کردند، بله، ما هم قبول داریم که فوتبال به همین کری هایش جذابیت پیدا می‌کند، اما کری خواندن
با توهین و بی‌تربیتی و بی‌ادبی و حرکات دور از شان انسان و انسانیت فرق می‌کند. در این مسابقات،خارجی‌ها (منظور همین کشورهای عربی هستند) تنها برای ما کری نخواندند، بلکه به ما توهین کردند و همین توهین باعث شد که مهدی طارمی در پایان مسابقه ایران و قطر آنچنان برآشوبد که همگان دیدیم، حق هم داشت چون او یک ایرانی است و رگ غیرتش اجازه نمی‌دهد که غریبه‌ها به مردم کشورش توهین کنند، این توهین‌ها را بارها و بارها شاهد بوده‌ایم و شاید اقدام مهدی طارمی اولین و تنهاترین واکنشی بود که به این جسارت‌ها صورت گرفت، ممکن است برخی مدعی باشند که در دو بازی قبل از مسابقه ایران و قطر بازیکنان ایران با برد خودشان پاسخ دندان شکنی به کری خوانهای اماراتی و ژاپنی دادند، اما نگارنده این خطوط این استدلال را چندان قوی نمی‌داند و معتقد است اگر ما بازی مقابل ژاپن و امارات را نمی‌بردیم هیچ واکنشی از سوی هیچ فردی به کری‌های اهانت آمیز فوتبالیست‌ها و فوتبال دوستان این دو کشور نشان داده نمی‌شد، سوال اینجاست که چرا؟ چرا هیچ عکس العملی صورت نمی‌گیرد؟ مگر ما ایرانی نیستیم؟ مگر خارجی‌ها به ما توهین نکرده اند؟ پس چرا سکوت می‌کنیم؟ آیا این سکوت به منزله کار آنها نیست؟ آیا به منزله این نیست که ما باخته ایم، بد هم باخته ایم، هر چیزی هم درباره ما بگویند حقمان است و باید مزه‌اش را بچشیم، آیا این رفتار منطقی است؟ مورد تایید است؟ همین بازی تیم ملی عراق مقابل اردن را در نظر بگیرید، زننده گل تیم ملی عراق به خاطر رفتار خارج از عرف و شادی نسبتا توهین آمیزی که پس از به ثمر رساندن گلش انجام داد، توسط علیرضا فغانی از زمین مسابقه اخراج شد، اما درباره ما، زمانی که تیم ملی به تیم فوتبال امارات گل زد، به بازیکنان ما هشدار داده شد که نباید شادی گلشان را به آن شکلی که انجام شد، صورت بگیرد، چرا که چنان شادی بعد از گلی، به منزله نوعی توهین تلقی می‌شود، سوال اینجاست که چطور آن اقدامی که آنها قبل بازی با ایران و تیم ملی قطر بعد از بازی با ایران مرتکب شدند، توهین آمیز نیست، اما کاری که ما انجام دادیم توهین آمیز به حساب می‌آید؟ حال که بحث به اینجا رسید اجازه دهید یک جوالدوز هم به خودمان بزنیم، ما هم در گذشته از این اشتباهات نابخردانه انجام داده ایم، مثلا زمانی که در جام جهانی با تیم ملی پرتغال مسابقه داشتیم بسیاری از ایرانی‌ها به در محوطه هتل تیم ملی پرتغال شب تا صبح سر و صدا کردند و اجازه ندادند رونالدو و یارانش به استراحت بپردازند، این هم یک نوع توهین است و قابل پذیرش نیست و ما هم نفی‌اش می‌کنیم؟ این اقدامات در دایره بازی جوانمردانه نمی‌گنجد، خواب را بر بازیکنان تیم حریف حرام کنیم که در روز مسابقه نتوانند ما را ببرند؟ که مثلا نتیجه مساوی شود یا احیانا ما بازی را ببریم؟ چنین برنده شدنی ارزشمند است؟ مزه می‌دهد؟ متاسفانه خیلی‌ها می‌گویند: «فوتباله دیگه، از این اتفاقات پیش میاد، کاریش هم نمی‌شه کرد، این هم یکی از جذابیت‌های این ورزشه.» به عنوان یک فرد رسانه‌ای که سالهاست در این حوزه فعالیت می‌کنم معتقدم که این استدلال اصلا قابل پذیرش نیست و فقط به درد دَرِ کوزه می‌خورد، آخر چرا باید تحقیر یک تیم، سلب آرامش از یک تیم، خراب شدن ذهنیت بازیکنان یک تیم، ایجاد استرس و تشویق برای کادر فنی یک تیم و… جذابیت داشته باشد؟ می‌گویند: «پیش میاد… کاریش هم نمی‌شه کرد.» چرا باید پیش بیاید؟ مگر این پیشامدها را ما انسانها ایجاد نمی‌کنیم؟ چرا نباید جلوی پیش آمدن چنین مسائلی را گرفت؟ ورزش و ساحت ورزش این رفتارهای زشت را برنمی تابد، آدمها آمده‌اند در این حوزه تا با هم رقابت سالم داشته باشند، نه ناسالم، جذابیت ورزش به زیبایی آن است نه به زشتی اش، در زمین چمنی که یک بازیکن (هر بازیکنی از هر تیمی) پس از زدن گل زانو می‌زند و سر به خاک می‌ساید و خداوندش را شکر می‌کند، دیگر نباید هر رفتار دور از شانی در آن زمین صورت بگیرد، قطر ما را برد، نوش جانش، ما هم باختیم، حذف شدیم، نوش جانمان، بالاخره در یک مسابقه یک تیم می‌برد یک تیم می‌بازد، در بازی با ژاپن ما بردیم، در بازی با قطر باختیم، دیگر این جنجال‌هایی که در وسط زمین یا بعد از آن در فضای مجازی صورت گرفت چه مفهومی دارد؟ پوستر درست کرده بودند که علیرضا جهانبخش به خاطر باخت مقابل قطر ناراحت است و گریه می‌کند، بعد سه بازیکن قطری در حالیکه مست قهقهه هستند پایشان را بالا آورده و می‌خواهند بر سر کاپیتان تیم ملی ایران بکوبند، کجای چنین اقدامی ورزشی است که چنین پوستری را طراحی کرده اند؟ دو ماه پیش از آغاز جام ملت ها، تیم ملی کشور ما چهار گل به همین تیم ملی قطر زد، از این بازی‌ها در نیاوردیم، مگر ما بلد نبودیم پوستر طراحی کنیم؟ اما چنین اقدامی را انجام ندادیم، در همین مساابقه ایران و قطر حتی زمانی که قطری‌ها به ما توهین کردند، بازیکنان ایران از جمله همین مهدی طارمی با آنکه از دست قطری‌ها و رفتار دور از شانشان عصبانی بود به تیم ملی قطر و بازیکنانش تبریک گفت، اما انها چه کردند، رفتاری توهین آمیز مرتکب شدند، در زمین سبز چمن، در مقابل هوادارانشان، بردن خوب است اما نه به هر قیمتی، همین تیم ملی اردن با اقتدار کامل تیم ملی کره جنوبی را با آن ید بیضا و با آن مربی سرشناسش برد، اما هیچکدام از اردنی‌ها چنین مسخره بازی‌هایی را در نیاوردند، بازیکنان قطر اما، به جای اینکه مثل خیلی از بازیکنان فوتبال بیایند و به بازیکنان تیم بازنده دلداری بدهند شروع کردند به شلنگ تخته انداختن و جنجال به پا کردن، اصلا چرا باید توهین کنید؟ چرا باید به خودتان این اجازه را بدهید که برنده شدنتان را اینگونه جشن بگیرید؟ آن زمانی که کشور شما بیابان برهوتی بیش نبود، ما در کشورمان استادیوم داشتیم، بازی‌های آسیایی برگزار می‌کردیم، به جام جهانی صعود می‌کردیم، در همین مسابقات جام ملت‌های آسیا قهرمان می‌شدیم، حالا شما آمده‌اید برای ما رجز خوانی می‌کنید؟ آنهم اینگونه؟ کاش حداقل رجزخوانی بلد بودید و انجام می‌دادید، آنوقت می‌توانستیم بپذیریم، اما آخر اینگونه؟ اگر چنین برنده شدنی و چنین قهرمان شدنی به کامتان خوش می‌آید، نوش جانتان، اینطوری هستید دیگر، کاری نمی‌شود برایتان کرد، ما همان تیمی هستیم که در مقابل ژاپن غول پیکر که تمام آسیا از نامش می‌ترسد و در همین جام جهانی اخیر غولهای بزرگی مانند اسپانیا و آلمان را حذف کرد و در مسابقات تدارکاتی و دوستانه همین کشور آلمان را با آن ابهتش با نتیجه‌ای غیرقابل باور به چهار میخ کشید، یک چهل و پنج دقیقه آتشین را بازی کردیم و سامورایی‌ها را بردیم، این یعنی تیم بی‌در و پیکری نیستیم برادران قطری، مسئله اینجاست که در بازی مقابل تیم ملی شما، روز، روزِ فوتبالی ما نبود، ما دروازه شما را به توپ بسته بودیم اما توپهایمان داخل گل نمی‌رفت و شما فقط سه بار به دروازه تیم ما یورش آوردید که از خوش شانسی تان هر سه داخل شد، خوشحالیم که شبیه شما نیستیم، چون شبیه شما بودن اصلا قشنگ نیست، شبیه شما بازی کردن چندان به دل ما نمی‌چسبد، بهترین بازیکن شما قطری ها، «اکرم عفیف» بود که بسیار زیبا بازی می‌کرد، بسیار زیبا و با شکوه، مانده‌ام حیران، چنین بازیکنی در چنین سطحی از فوتبال چرا باید وقتی یک خطای ساده رویش صورت می‌گیرد خودش را طوری زمین بزند که انگار با تانک تصادف کرده، بعد هم همانطور به زمین بچسبد که چه؟ که مثلا مصدوم شده تا وقت بازی تمام شود، چرا؟ آقای «اکرم عفیف» شما که بلدید فوتبال بازی کنید، بلدید گل بزنید، بلدید دریبل کنید، بلدید بدوید، بازی بدون توپتان هم که عالیست، گل اولتان به تیم ما هم که یک شوت از راه دور بودید، با اینهمه توانایی چرا واقعا داشتید وقت تلف می‌کردید؟ شما در مقابل تیم ده نفره ایران که یک گل هم از شما عقب بودید وقت تلف می‌کردید؟ هه، ههه، هههه، ههههه، هههههه، خب چرا؟ با این شرایط باید یازده نفرتان خیمه می‌زدید روی دروازه ما و گلبارانمان می‌کردید، چون ما ده نفر بودیم، آاااااهاااااااااااان، فهمیدم، چرایش را فهمیدم، ترسیدید بلایی که سر سوریه آوردیم، سر شما هم بیاوریم، یادتان که نرفته آن بازی را، ما در دقایق پایان بازی با سوریه ده نفره بودیم، یک گل هم عقب بودیم، اما سوری‌ها جرات نمی‌کردند به ما حمله کنند، می‌ترسیدند، از این می‌ترسیدند که تیم ده نفره ما، تیم یازده نفره آنها را ببرد، به همین خاطر مانند شما، چمباتمه زده بودند روی دروازه خودشان تا گل نخورند، ما در مقابل سوریه بیش از ۴۰ دقیقه ده نفره بودیم، کل سی دقیقه وقت اضافه اول و دوم ده نفره بودیم، دست آخر اما این ما بودیم که در ضربات پنالتی لباس سوریه‌ای‌ها را شستیم و روی بند رخت پهن کردیم، این اتفاق می‌توانست برای شما هم رخ دهد و خودتان هم می‌دانید که چندان دور از به واقعیت پیوستن نبود، به خاطر همین با هر نسیم ملایمی خودتان را به زمین می‌انداختید تا کلی وقت تلف کنید، خجالت نکشید، بگویید، بگویید که نام ایران شما را می‌ترساند، نه فقط شما را به تنهایی، بلکه تمام شما کشورهای عربی و غیر عربی می‌ترساند، ما نه بازی تدارکاتی خوبی داشتیم و نه مثل شما خرجهای کلان برای بازیکنانمان می‌شود، اما بارها هم شما و هم تیم‌های دیگر آسیایی را نقره داغ کرده ایم، ما قدرتمندیم با کمترین بازی تدارکاتی، با کمترین بودجه با کمترین امکانات و وسایل، با اینهمه قدرتمندیم و شما از این قدرت می‌ترسید به همین دلیل خودتان را به خاک و خون کشیدید تا گل سوم را در برابر تیم ده نفره ایران نخورید، که البته اعتراف می‌کنیم که تلاشتان قابل تقدیر بود، برایتان ایستاده دست می‌زنیم و تحسینتان می‌کنیم، شما بازی مقابل ایران را بردید، آفرین، احسنت، بارک الله، حسرت ما حتی برای رسیدن به فینال به بیش از نیم قرن رسید، در حالیکه شما در عرض چهار سال دو بار به فینال رسیدید و شاید امشب برای دومین بار قهرمان شوید، اگر شدید که مبارکتان باشد، اگر هم نشدید، باخت در مقابل تیم همزبانتان نوش جانتان، اما این نصیحت را از من به یادگار داشته باشید، با این تیم خوبی که دارید، با این بازیکنان بی‌نظیری که دارید، مردانه در زمین حاضر شوید، با حقه‌هایی مانند خطای شدید خودتان را الکی روی زمین نیندازید، وقت مسابقه را تلف نکنید، مضاف بر اینکه هم خودتان و هم هوادارانتان از توهین کردن به بازیکنان و مردم و فرهنگ کشور رقیب دست بردارید، اینگونه برنده شدن هم به مزاجتان خوشتر می‌آید، از ما گفتن، دوست نداشتید می‌توانید با دست فرمان خودتان در مسیر خودتان به پیش برانید.