محال است کسی از مترو در تهران استفاده کند و از وقایع و مسائل جاری در آن مبهوت نگردد. بیکاری، عدم مدیریت فرآیند بساط‌گستری، مشکلات اقتصادی در خانواده‌های کم درآمد و فاقد درآمد قابل توجه، سیل مهاجرین شهرستانی به تهران و… گوشه‌ای از دلایل اصلی در ظهور بازارمکاره در تونل‌های زیر زمینی است. جالب اینجاست […]

محال است کسی از مترو در تهران استفاده کند و از وقایع و مسائل جاری در آن مبهوت نگردد. بیکاری، عدم مدیریت فرآیند بساط‌گستری، مشکلات اقتصادی در خانواده‌های کم درآمد و فاقد درآمد قابل توجه، سیل مهاجرین شهرستانی به تهران و… گوشه‌ای از دلایل اصلی در ظهور بازارمکاره در تونل‌های زیر زمینی است. جالب اینجاست که مسافرین مترو هم به شرایط دشوار در مترو خو گرفته و به آزارهای آن عادت کرده اند. غیر از کلکته و بمبئی کمتر شهری را میتوان در جهان شبیه مترو تهران پیدا کرد. مامورین مترو که از درگیری و حتی کتک کاری با دستفروشان مترو خسته و عاصی شده‌اند دیگر کمتر در صدد متفرق کردن این قشون بازار مکاره می‌باشند اما یکی از روش‌های کاهش فشار برمسافرین مترو و مساعدت به مامورین انتظامی این دستگاه حمل ونقل، ورود شهرداری به حل این معضل آزار دهنده است. شهرداری با ایجاد بازارهای روزانه و هفتگی در مناطق مختلف وایستگاه‌های متعدد مترو می‌تواند ضمن ساماندهی این تعداد بی‌شمار بیکاران، مشکلات عظیمی را از دوش مسافرین مترو و کارکنان زحمتکش این نهاد حمل ونقل شهری بردارد. در پنج ماه اول امسال یک پژوهش سرانگشتی از فروشندگان و نوازندگان مترو به عمل آمد که مشخص گردید که۶۰درصد از دستفروشان مترو از قشر بیکاران جامعه و بازنشستگان و بانوان سرپرست بوده و ۴۰درصد مابقی از مهاجرین شهرستان‌های مختلف به تهران هستند. پروژه یاد شده در صورت تمایل مترو و شهرداری تهران می‌تواند بهترین نقشه راه برای حل و فصل مشکلات این سامانه بوده و مشکلات گریبانگیر مسافرین مترو را که اکثریت آن‌ها از جمله اقشار کم درآمد می‌باشند را به‌نحو احسن حل و فصل می‌نماید. نمی‌دانم شاید این مقاله نیز به سرنوشت مطالب مشابه گرفتارشده و در مثابه نوشدارو قرارگیرد. شاید اگر مسافرین مترو نیز در جمله از مابهتران و نورچشمی‌ها بودند، مشکلات دستفروشان مترو که گاهی با مسافران آن برابری می‌کنند خیلی زودتر از اینها حل و فصل شده بود.