تئاتر آدم را از خیلی چیزها در زندگی محروم می کند

چند شبی می‌شود که تئاتر «جنون محض» با کارگردانی علیرضا کوشک جلالی و با نمایشنامه‌ای از «مایکل فرین» در تالار فرهنگ روی صحنه می‌رود، سالنی که بعد از چهل سال هر شب ساعت نوزده و سی پذیرای این اجرای تئاتر است و این اجرا تا ۹ دی در این سالن روی صحنه می‌رود، نمایشی با روایتی پیچیده و جذاب روابط اجتماعی که به زندگی پرچالش بازیگران تئاتر می‌پردازد، برنا بعد از تماشای «جنون محض» با محمد صدیقی مهر بازیگر این نمایش گفت‌وگو داشته‌ که در ادامه می‌خوانید.

نقش شما چه ویژگی‌هایی داشت که آن را پذیرفتید؟
قبل از نقش خود متن است، یعنی کلیت متن و قبل از متن حتی علیرضا کوشک جلالی، یعنی کارگردان برای من اینجا اول قرار می گیرد، بعد متن است و بعد از آن ورود می کنید که کدام کاراکتر؟ اینجا من انتخاب می کنم که کدام یکی از آدم‌های نمایش را بازی کنم، کارگردان پیشنهاد می دهد و من پیشنهاد می‌‍دهم و در نهایت به نتیجه می‌رسیم، در این نمایش هم این اتفاق افتاد.

کار کردن با «علیرضا کوشک جلالی» چطور تجربه‌ای بود؟
به هر حال من چهار سال است کار نکرده‌ام و همچنان هم نمی‌خواستم کار کنم، به خاطر آقای کوشک جلالی آمدم کار کردم و شاید بعد از این هم نخواهم کار کنم، چند آدم در زندگی تئاتری من هستند که الان دوست دارم فقط با آنها کار کنم و در صورتی که آنها بخواهند کار کنند و پیشنهاد بدهند باز هم کار می کنم، وگرنه کار نمی کنم.

وجود کاراکتر یا متن‌های کمدی حتی کوتاه چقدر به جذب و رضایت بیشتر مخاطب کمک می‌کند؟
متن کمدی به خاطر شرایط جامعه و اینکه آدم‌ها دوست دارند لحظاتی را داشته باشند که از دنیای بیرون کنده شوند، جایی باشد که لحظات شادی را سپری کنند بسیار مهم است اما اینکه این کمدی چطور می‌خواهد از آنها خنده بگیرد مهم تر است، یعنی ما اگر بخواهيم با ديالوگ های سخیف و هجو خنده بگیریم، البته که می توانیم بگیریم ولی اثرگذاری نداریم و همه چیز در سالن نمایش یا سینما تمام می شود و مردم بیرون می روند، اما شما اگر زمانی بتوانید کمدی عمیق داشته باشید که مردم را به فکر فرو ببرد و آنها ساعتها بعد از نمایش و شاید چند روز بعد به چیزی که به آن خندیده اند فکر کنند این خیلی مهم است.

تئاتر چه خصوصیاتی دارد که بازیگران آن، اینچنین شیفته آن هستند؟
تئاتر مثل یک مواد مخدر می‌‎ماند. تئاتر یک جوری است که همه آدم‌هایی که دارند کار می‌کنند می دانند برایشان ضرر دارد، آن‌ها را از زندگی و خیلی چیزها می‌اندازد، شرایط مالی بدی برای آن‌ها ایجاد می‌کند اما بدن آن‌ها شروع به لرزیدن می‌کند و باید از آن استفاده کنند و وقتی استفاده می کنند یک نفس راحت می‌کشند، می‌دانند تئاتر با آن‌ها چکار می‌کند اما رهایی از آن بسیار سخت است.

چه اندازه به آینده تئاتر خوشبین هستید؟
متاسفانه از هر دری به آن نگاه کنید وضعیت الان بسیار اسفبار و اسفناک است، میزان سانسور، وضعیت مالی و این سرخوردگی هنرمندان در هر زمینه ای، چه در تئاتر و چه در سینما، اوضاع زیاد جالب نیست.

تئاتری‌ها چقدر در تماشا کردن و تبلیغ کار همکارانشان مشارکت می کنند؟
کمتر… یعنی خود آدم‌های تئاتر کمتر مخاطب تئاتر هستند. بیشتر مردم عادی هستند که تئاتر را دنبال می‌کنند.

فکر می‌کنید مخاطبان این اجرا بیشتر چه کسانی باشند؟
درست است که مخاطبان تئاتری و آدمهای هنری بیشتر با این اجرا ارتباط برقرار می کنند ولی برای مردم عادی هم این جذابیت پشت صحنه خیلی جالب است، وقتی با آدمها صحبت می کنیم یا در تیوال نظر می گذارند می بینیم که چقدر برای آنها جذاب بوده است، به هر حال آن‌ها هیچوقت پشت صحنه تئاتر را تجربه نکرده اند و الان خیلی عریان دارند آن را می بینند.

از تلخی‌ها و شیرینی‌های تئاتر بگویید…
تلخی تئاتر این است که شما را از خیلی چیزها در زندگی محروم می کند و شاید خیلی موقعیت ها را شاید از شما بگیرد، مثلا از لحاظ مالی شاید خیلی از هم دوره ای ها و آدمهایی که تحصیلات دیگری داشته اند عقب بمانید، یک آدمی مثل من که تحصیلات آکادمیک دارد و فوق لیسانس نمایش است را با یک آدمی که مثلا متالوژی خوانده مقایسه کنید، حقوقهایشان را کنار هم بگذارید و بعدا به جواب خیلی از سوالات می رسید.

به عنوان بازیگری که در تئاتر سابقه هنری خوبی دارید، فکر می‌کنید موفق شدن در تئاتر بیشتر تکنیک و خلاقیت فردی است یا دانش و سواد آکادمیک؟
همه چیز با هم است، زیستن، زیستن و زیستن مهمترین کمک را به بازیگر می‌کند، هرچقدر بیشتر زندگی کرده باشید بازیگر بهتری هستید و هرچقدر بیشتر رمان خوانده باشید بازیگر بهتری هستید، همه اینها در کنار هم.

«جنون محض» بازیگران خوبی دارد، این مسئله چقدر به بیشتر دیده شدن تئاتر کمک می‌کند؟
فکر می کنم مردم دیگر متوجه این شده اند و تئاتری را دنبال می کنند که تئاتر خوبی باشد و آنها را جذب کند، تئاتری که متن خوبی داشته باشد و بازیگران آن چه سلبریتی و چه ناشناس بتوانند نقش خودشان را به بهترین نحو ممکن روی صحنه باورپذیر اجرا کنند، یک مقدار آن دوران سلبریتی ها در تئاتر سر آمده است.