آفتاب یزد – یوسف خاکیان: علیرضا دبیر کشتی گیر اسبق تیم ملی و رئیس کنونی فدراسیون کشتی کشور چند روز پیش حرف بسیار جالبی زد، او جملهای با این مضمون گفت: «اگه ما بتونیم از المپیک یک مدال طلا بگیریم شاهکار کردیم، المپیک طلافروشی نیست که ما بریم یه عالمه طلا بگیریم بیاریم اینجا.» این […]
آفتاب یزد – یوسف خاکیان: علیرضا دبیر کشتی گیر اسبق تیم ملی و رئیس کنونی فدراسیون کشتی کشور چند روز پیش حرف بسیار جالبی زد، او جملهای با این مضمون گفت: «اگه ما بتونیم از المپیک یک مدال طلا بگیریم شاهکار کردیم، المپیک طلافروشی نیست که ما بریم یه عالمه طلا بگیریم بیاریم اینجا.» این حرف رئیس فدراسیون باعث شده بود که یک شنونده رادیویی طی تماس با یکی از برنامههای رادیو ورزش خطاب به علیرضا خان بگوید: «آقای دبیر شما در زمان کشتی گرفتنتون ورزشکار خیلی خوبی بودی و خیلی از مردم شما رو دوست داشتن، اما با این حرف نشون دادی که اصلا رئیس خوبی برای فدراسیون کشتی نیستی.» البته واکنشهای دیگری هم به اظهارات علیرضا دبیر نشان داده شد که از انعکاس آنها در این گزارش خودداری میکنیم. در ادامه این متن اما چند مسئله مهم را بیان میکنیم تا به قول مهدی طارمی فوتبالیست خوب کشورمان، بعضی دوستان بفهمند که: «در ورزش این مملکت کُت تن کیه.»
۱- خیلیها یادشان نمیآید ما یک زمانی کشتی گیران قابلی داشتیم که بسیار جنگنده و مبارز بودند، امثال تختی و فردین و موحد و سلیمانی و سوخته سرایی
و خادم و… خود همین جناب دبیر هم جزو همین کشتی گیران بود،
الحق و الانصاف این افراد هنگامی که روی تشک میرفتند، کشتی نمیگرفتند، روی تشک سلطنت میکردند، حریفی نبود که بتواند در مقابل این غولهای ورزش کشتی قد علم کند، یکی دیگر از این بزرگان حمید سوریان بود که با کشتی گرفتن روی تشک طوری نسخه حریف را میپیچید که طرف هاج و واج میماند، سوریان آنقدر باشکوه بود که از او به عنوان بهترین کشتی گیر تمام ادوار تاریخ یاد کرده اند، همین حالا هم وضعیت کشتی کشورمان به همین منوال است، یعنی کشتی گیرانی داریم که در هر میدان جهانی لرزه بر اندام حریفان میاندازند، تمام این قدرتمندیها در عرصه کشتی نشان میدهد که کشور ما در حوزه ورزش کشتی یک کشور معمولی نیست، ما در کشتی یَدِ بسیار طولایی داریم، آنقدر که بارها هم در عرصه کشتی فرنگی و هم در عرصه کشتی آزاد قهرمان جهان شده ایم. وقتی از قهرمانی در جهان حرف میزنیم یعنی در جایی ایستادهایم که نوک قله نام دارد، یعنی بالاتر ما وجود ندارد، یعنی نفر اول دنیا، مثل برزیل که نفر اول دنیا در ورزش فوتبال است، بارها شده در همین ورزش فوتبال کشورهای دیگر قهرمان شده اند، اما باز هم همه برزیل را سلطان فوتبال جهان میدانند، وضعیت ما در کشتی هم به همین صورت است، یعنی جهان هرگز فراموش نمیکند که ایران در ورزش کشتی چه جایگاه رفیعی دارد، این را هم خارجیها میدانند و هم ایرانی ها، قهرمان شدن در ورزش کشتی در کشور ما به نسل خاصی هم ختم نمیشود، یعنی در همه دورانها ما کشتی گیران خوبی داشته ایم، کشتی گیرانی که بَلَدِ کار بودند و مدالهای مختلفی را کسب کرده اند، هرچند که مواردی هم بوده که نتوانستهاند مدالی کسب کنند، با این حال همچنان در قلب مردم جایشان محفوظ بوده است.
۲- خیلی اهل کشتی نیستم و نمیدانم که چه قوانین و مقرراتی دارد، اما این را میدانم که کسی که به عنوان رئیس فدراسیون کشتی انتخاب میشود باید خودش اهل کشتی باشد، بارها و بارها در کشتی حریفانش را خاک کرده باشد و حریفانش هم او را خاک کرده باشند، از بطن و متن کشتی باشد، مثل همین علیرضا دبیر یا محمدرضا طالقانی که مرد بسیار متواضعی بود، یک زمانی آقای طالقانی رئیس فدراسیون کشتی بودند و حالا هم آقای دبیر. راستش نمیدانم علیرضا دبیر چه مدت است که روی صندلی ریاست فدراسیون کشتی تکیه کرده، اما این را خوب میدانم که شاید دبیر اولین رئیس فدراسیونی باشد که در کنار ریاست، حاشیه هم دارد، یعنی دبیر رئیس پرحاشیهای برای فدراسیون کشتی است، در حالیکه در گذشته روئسای فدراسیون خیلی دنبال حاشیه نبودند، ممکن است علیرضا دبیر بگوید: «من دنبال حاشیه نیستم، این حاشیه اس
که دنبال منه» در جواب این ورزشکار قدیمی باید گفت که «خب حتما پتانسیل حاشیه داری که حاشیه همش دنبالت میاد.» در همین چند وقت اخیر، علیرضا دبیر چند حاشیه جالب توجه داشت، شاید بگویند: «من نمیخواهم در معرض دید دیگران باشم، این دیگرانند که مدام مرا زیر نظر میگیرند تا برای من حاشیه بسازند، مثلا در همین ماجرای نمازخواندن، من اصلا قصدم این نبود که نشان بدهم بچه مذهبی هستم و نماز میخوانم، اصلا متوجه دوربینی که در آنجا قرار داشت و فیلم نمازخواندن مرا میگرفت، نشدم.» از نماز خواندن بگذریم، بنده خدا داشته نماز میخوانده دیگر، عبادت خدا را میکرده، با خدای خودش خلوت کرده بوده، اگر دوربینی از نماز خواندن ایشان فیلمی تهیه کرده، مقصر ایشان نیست، اوشان (یعنی همان کسی که فیلم میگرفته) باید طوری فیلمبرداری میکرده که علیرضا دبیر در کادر نباشد تا مردم متوجه نشوند که او دارد نماز میخواند، اصلا یک نفر نیست به ما بگوید: «چه کار دارید با نماز خواندن مردم؟» به قول قدیمی ها: «حرف حساب جواب نداره»، بگذریم. علیرضا دبیر اما چندی پیش در یک نشستی با یک خبرنگار جر و بحثش شد، خبرنگار بینوا گناهکار شد یک جملهای از دهانش بیرون آمد، حال نمیدانم این جمله سوالی بود یا خبری، به هر روی یک چیزی گفت، از آن سو تو گویی روی علیرضا دبیر بنزین ریخته اند، از حرف این خبرنگار چنان برآشفت که بیا و تماشا کن. عصبانی شده بود خب، چرا باید آن خبرنگار، آن حرف را میزد، در جایی که رئیس فدراسیون کشتی حضور دارد چه معنا دارد کسی حرف بزند؟ حال این بنده خدا یک اشتباهی کرد و حرف زد، باید گردنش را بزنیم؟ حالا گفت دیگه، شما بزرگی کنید ببخشید آقای دبیر، نشنیده بگیرید حرف ایشان رو، بیخیال. اما علیرضا دبیر بیخیال نشد، گیر داد به طرف که چرا این حرف رو زدی؟ پاشو برو از جلسه بیرون. طرف (خبرنگاره) هم سمج، بیرون برو نبود. دبیر هم پایش را در یک کفش کرد و گفت: «تا این نره بیرون من حرف نمیزنم، خلاصه کار بجایی رسید که علیرضا دبیر بدون پوشیدن دوبنده و بدون رفتن روی تشک و بدون کشتی گرفتن، خبرنگار بیچاره را ضربه فنی کرد و او را از سالن بیرون انداخت. باز هم از حاشیه هایش بگوییم؟
– پوشیدن شلوار شش جیب در جلسات رسمی با مهمانان خارجی.
باز هم بگوییم؟ بس است دیگر، بس نیست؟ گناه دارد.
– چرخاندن تسبیح روی سکوهای مسابقات جهانی. حالا هم که جمله اخیرش درباره طلا و طلافروشی و مسابقات المپیک نقل محافل شده، مثلا همین
دو روز پیش یک برنامه رایویی، همین سخن رئیس فدراسیون کشتی را به عنوان سوال مسابقه مطرح کرده و از شنوندگانش خواسته بود که درباره این سخن علیرضا دبیر نظرشان را به صورت پیامک به برنامه ارسال کنند.
۳- خیلیها به این حاشیههایی که برای ورزشکار قدیمی و مدیر جدید تاکنون پیش آمده، نگاه ویژهای دارند، آنها میگویند: «دبیر داره فیلم بازی میکنه.» خودش اما معتقد است که فیلم نیست، نمیشود که آدم به مدت بیست سال فیلم بازی کند. درباره حاشیههایی هم که برایش ایجاد میشود معتقد است که: «من آدم حاشیه سازی نیستم، این دیگرانند که برای من حاشیه درست میکنند، آنها با خط و خطوط من مشکل دارند برایم حاشیه درست میکنند…»
۴- بند سه خیلی کوتاه شد و کوتاه بودنش هم دلیل دارد، قرار نیست در این گزارش قصه تعریف کنیم، قرار است درباره اظهارنظر آقای دبیر در خصوص مدال طلا و المپیک حرف بزنیم، دبیر میگوید: «دیگران برای من حاشیه درست میکنند، من خودم دارم زندگیام را میکنم، بقیه کار و زندگی شان را ول کردهاند چسبیدهاند به من تا برایم حاشیه بسازند.» قبول کنیم این حرف آقای دبیر را یا قبول نکنیم؟ شما میگویید قبول کنیم؟ من میگویم قبول نکنیم، در همین مورد آخری ملت (همان حاشیه سازها، همانها که با خط و خطوط علیرضا دبیر مشکل دارند، از فرط سرمای زمستان تا خِرتِناق رفته بودند زیر لحاف کرسی و داشتند استراحت میکردند که ناگهان آقای رئیس فدراسیون آمد و گفت: «المپیک طلافروشی نیست، یک طلا از المپیک بگیریم شاهکار کردیم.» به نظر این سخن منطقی است؟ با این ید بیضایی که ورزش کشتی در این کشور دارد، اگر یک طلا از المپیک بگیریم شاهکار کردیم؟ پس بقیه طلاها را چه کسی بگیرد؟ آمریکا و روسیه؟ یعنی اگر کشورهای آمریکا و روسیه از المپیک پاریس هر کدام چند مدال طلا کسب کنند، المپیک طلافروشی نیست، اما اگر ما یک اُنس بیشتر از یک مدال طلا از المپیک بگیریم، المپیک میشود طلافروشی. علیرضا دبیر انتظار دارد رئیس فدراسیون باشد، کلی تصمیمات کلان بگیرد، شاید هم کلی بودجه در اختیارش باشد، کلی امر و نهی کند، اما دست آخر فقط یک مدال طلا از المپیک نصیب کشور ایران بشود و بعد هم تمام؟ اگر اینگونه است که هر کسی میتواند رئیس فدراسیون کشتی بشود، من، شما، بقال
سر کوچه، شاطر نانوایی سر چهارراه و هرکس دیگری. اینهمه تمرین کنیم، اینهمه مسابقه برگزار کنیم، اینهمه تماشاچی بیاید تشویق کند، اینهمه شال و کلاه کنیم بلیت هواپیما بخریم، پاسپورت بگیریم، ویزا بگیریم و هزار کار دیگر انجام بدهیم فقط برای خاطر یک مدال طلا؟ تازه آن هم اگر بگیریم شاهکار حساب میشود؟ و اگر در این بین یک بنده خدایی بیاید و به حرف شما انتقادی را وارد کند که چرا چنین میگویید، آن آدم میشود مخالف خط و خطوط شما آقای دبیر؟ خب بنده خدا حرف حق را میزند، شما برای اینکه از همین ابتدا بگویید اگر عنوانی در المپیک کسب نکردیم، نیایید سر من خراب شوید که: «چرا کشتی ما به این حال و روز درآمده» بحث طلافروشی را مطرح کرده اید؟ یعنی اگر کشتی گیران تحت نظر فدراسیونی که شما رئیسش هستید، به المپیک رفتند و فقط یک مدال طلا گرفتند، کسی حق ندارد بگوید چرا؟ خودتان کشتی گیر بوده اید، میدانید کشتی ورزش اول این کشور است، انتظارات از کشتی بسیار فراتر از یک مدال و دو مدال و… است، شما میگویید: «مگر المپیک طلافروشی است؟» ما میگوییم اگر المپیک طلافروشی هم باشد ایرادی دارد که ما کل طلافروشی را برداریم و با خودمان به کشور بیاوریم؟ یعنی کشور ما در ورزش اول خودش آنقدر قهرمان ندارد که در تمام وزنها مدال طلا کسب کند؟ اگر دارد که باید تمامشان طلا بگیرند، اگر ندارد باید گفت وای به حال کشتیای که شما رئیس فدراسیونش هستید. خودتان خوب میدانید که کشور ما در بحث ورزش کشتی کشور بیدست و پایی نیست، خود شما در دوران ورزشتان یکی از غولهای کشتی ایران بودید، فقط نامتان در روی تشک یک تریلی را با خود میکشید، خودمانیم اگر آن زمان رئیس فدراسیون کشتی چنین حرفی را که شما زده اید، بیان میکرد، چه حالی به شما دست میداد؟ حال همین حال و احوال به کشتی گیری دست میدهد که شما رئیس فدراسیونش هستید، به جای اینکه به کشتی گیران روحیه بدهید که برای مبارزه با هر ورزشکاری از هر کشوری آماده باشند، صحبت یک مدال طلا از طلافروشی المپیک میکنید؟
۵- بچه خوب خیابان آبان، «درست گفتم خیابان آبان یا خیابان ۱۳ آبان؟» کدام؟ اصلا بیخیال خیابان آبان یا ۱۳ آبان، بگذار اینگونه بگویم که:
«بچه خوب ایران، من کاری با کسانی که با تو و خط و خطوطت مشکل دارند کاری ندارم، منِ نگارنده این گزارش هنوز دارم با علیرضا دبیری که قهرمان میشد و پرچم ایران را روی دوشش میانداخت و دور تشک میدوید، زندگی میکنم، آن علیرضا دبیر خیلی خوب بود، خیلی دوست داشتنی بود، با چنگ و دندان میجنگید تا سهم خودش را از هر مسابقهای بگیرد، سهم خودش مدال طلا بود، او برای مردم و کشورش میجنگید تا سهم خودش را به عنوان یک ورزشکار که برای قهرمان شدنش کلی زحمت کشیده و کلی پول خرجش شده، بگیرد، فرقی هم نمیکرد که آن مسابقات، آسیایی باشد یا جهانی یا حتی المپیک، دبیر در آن دوران کشتی میگرفت تا سهم خودش را به عنوان یک کشتی گیر ایرانی از مسابقات بگیرد، کشتی گیران دیگر هم همین کار را میکردند، تلاش میکردند که سهم خودشان را بگیرند، وقتی مسابقات تمام میشد این سهمهای تک نفره وقتی در کنار هم قرار میگرفت میشد چند مدال طلا، چند نقره و چند برنز، همیشه هم همینطور بوده، در همین بازیهای آسیایی اخیر هم همین طور بود، حالا شما آمدهاید با این حرفتان درباره المپیک و طلافروشی علنا اعلام میکنید که: «کل سهمی که تیم ملی کشتی (چه فرنگی و چه آزاد) از مسابقات المپیک قراره نصیب کشور ایران بشه، یه طلا بیشتر نیست، تازه اونم بگیریم یا نگیریم.» علیرضا خان مگر داریم در مورد ورزش فوتبال حرف میزنیم که کل مدالی که قرار است کسب شود یک کاپ قهرمانی بیشتر نیست؟ در ورزش فوتبال به هر کدام از بازیکنان یک کاپ قهرمانی نمیدهند، تیم تلاش میکند همه رقبا را از راه برمی دارد و دست آخر یک کاپ قهرمانی میگیرد و تمام، چرا؟ چون فوتبال یک ورزش تیمی است، همین یک کاپ قهرمانی را هم اگر تیم ملی کسب نکند، مخالفان با خط و خطوط آقای قلعه نویی سرمربی تیم ملی فوتبال و آقای تاج رئیس فدراسیون فوتبال بر آنها میتازند و میگویند: «این چه نتیجه ایه که شما گرفتید؟ چرا موفق نشدید قهرمان بشید؟ چرا تیم ایران قهرمان نشد؟ و هزار چرای دیگر.» اما این مسئله درباره کشتی مصداق ندارد، کشتی یک ورزش انفرادی است، هرچند که کل بچه ها، تیم ملی کشتی را تشکیل میدهند، اما هر کدام از کشتی گیران تیم ملی، خودشان به تنهایی مسابقه میدهند و اگر برنده شوند خودشان به تنهایی مدال طلا میگیرند، بعد جمع این مدالها میشود جایگاه تیم ملی ایران در مسابقات کشتی در سطح جهان. البته ببخشید من جسارت میکنم این حرفها را میزنم، در حال پس دادن درس هستم، شما خودتان استادید آقای دبیر.
۶- فردا قرار است تیم ملی فوتبال ایران در برابر تیم ملی قطر صف آرایی کند، حتما مسابقه تیم ملی را با تیم ژاپن دیدید، دیدید امید ابراهیمی ۳۶ ساله چگونه میدوید؟ دیدید محمدحسین کنعانی زادگان ۲۹ ساله چگونه خودش را در محوطه جریمه ژاپن آماج کتونی میخ دار ژاپنیها کرد تا بتواند یک پنالتی بگیرد؟ در جام جهانی اخیر علیرضا بیرانوند را دیدید که چگونه بینیاش شکست و مسابقات جام جهانی را از دست داد؟ در همین مسابقات جام ملتهای آسیا صادق محرمی را دیدید که چگونه مصدوم شد؟ علیرضا جهانبخش را دید که با چه سرعت سرسام آوری میدوید تا اجازه ندهد توپ به دست ژاپنیها برسد؟ مهدی طارمی را دیدید که با خطا بازیکن سوریه را متوقف کرد تا نتواند توپ را وارد دروازه ایران کند و با همین خطا بازی با ژاپن را از دست داد؟
امیرقلعه نویی را دیدید که به محض پایان مسابقه روی زمین نشست و سجده شکر به جای آورد؟ همه این افراد فقط برای یک کاپ قهرمانی تلاش کردند و واقعا تا پای جان برای ایران مایه گذاشتند، همین آقای تاج که اینهمه دربارهاش متن انتقادی نوشتیم اگر قرار بود مثل شما فکر کند و مثل شما حرف بزند تیم ملی فوتبال ما حتی از مرحله گروهی هم صعود نمیکرد، اما آمد و ریسک کرد و مربی ایرانی انتخاب کرد و نتیجهاش را هم دید، اما شما چه؟ کل فدراسیون کشتی و کل کشتی گیران و کل مردم ایران را فقط دلخوش به یک مدال طلا کرده اید، آن هم آیا بگیرید آیا نگیرید.
***********
***********
**********
**********
***********
Saturday, 27 April , 2024