حدودا سال گذشته بود که روزنامه آفتاب یزد در گزارشی با مضمونی محیط زیستی که بسیار هم به جا بود به این موضوع پرداخت که در استان مازندران، شهرستان نوشهر، منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی البرز مرکزی، در مجاورت رودخانه‌ی اصلی شهر (ماشلک)، چند روستا (علی‌آباد، موسی‌آباد، آبندانک) و جنگل‌های انبوه، جنب کارخانه‌ی نوشابه‌سازی و بدون فاصله‌ی هوایی […]

حدودا سال گذشته بود که روزنامه آفتاب یزد در گزارشی با مضمونی محیط زیستی که بسیار هم به جا بود به این موضوع پرداخت که در استان مازندران، شهرستان نوشهر، منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی البرز مرکزی، در مجاورت رودخانه‌ی اصلی شهر (ماشلک)، چند روستا (علی‌آباد، موسی‌آباد، آبندانک) و جنگل‌های انبوه، جنب کارخانه‌ی نوشابه‌سازی و بدون فاصله‌ی هوایی با شهر، یک کارخانه‌ی تولید آسفالت و قیر احداث شده است. بنابر حساسیت موجود نسبت به مسائل زیست‌محیطی و همچنین تسریع در بررسی تخلفات احتمالی، تقاضا شده بود دراین‌خصوص دستورات لازم از سوی نهادهای ناظر صادر و مانع این فعالیت شود.
بعد از درج آن گزارش اداره کل حفاظت محیط زیست مازندران جوابیه‌ای صادر کرد بدین شرح که: «در پی درج گزارشی در روزنامه آفتاب یزد روز شنبه ۱۱ تیرماه ۱۴۰۱ تحت عنوان « به مردم این منطقه رحم کنید»، توضیحات ذیل جهت تشحیذ ذهن خوانندگان و تنویر افکار عمومی جهت استحضار به حضور ارسال می‌گردد:
در سال ۱۳۹۱ جهت اجرای طرح احداث واحد کارخانه آسفالت در مجاورت کارخانه آسفالت اداره راه شهرستان نوشهر (منطقه علی آباد مسیر واقع در جنوب کمربندی این شهر)، از این اداره کل استعلام بعمل آمد که به دلیل استقرار واحد مذکور در عرصه جنگلی و جلگه‌ای منطقه حفاظت شده با اجرای این طرح مخالفت شد.
لیکن پس از آن با توجه به پیگیری‌های متعدد متقاضی و بی‌نتیجه ماندن استعلام‌های مکرر از دستگاههای مرتبط، بنا شد با دستور رئیس وقت سازمان حفاظت محیط زیست موضوع در کارگروه ماده ۸ استقرار واحدهای صنعتی استان مطرح گردد که در آنجا نیز به دلیل محدودیت‌های موجود، موضوع مورد تایید قرار نگرفته و مقرر شد جهت بررسی‌های بیشتر و تبادل نظر با نمایندگان دستگاههای مرتبط پرونده به کمیسیون ملی در سازمان حفاظت محیط زیست کشور ارجاع شود.
که در نهایت پس از مخالفت سازمان متبوع با موضوع اجرای طرح در کمیسیون مربوطه در سال ۱۳۹۳ و پیگیری‌های مجدد مقامات استانی وقت و بازدید میدانی معاون محیط زیست طبیعی وقت سازمان محیط زیست، موضوع مجدداً در کمیسیون ماده ۸ استان مطرح و با اجرای آن با مدت محدود (به مدت ۲ سال)موافقت شد.
لذا پس از اتمام مهلت تعیین شده اخطاریه‌های متعددی از سوی اداره حفاظت محیط زیست شهرستان نوشهر در چندین مرحله مبتنی بر جابجایی واحد مذکور برای مدیریت مجموعه صادر شد، که در حال پیگیری بوده و تاکنون به نتیجه نرسیده است.
درخصوص واحد تولید قیر نیز قابل ذکر است، تاکنون موافقت نامه‌ای از سوی اداره کل حفاظت محیط زیست استان مازندران صادر نشده و اداره کل با اجرای آن مخالفت نموده است.
اکنون بیش از یک سال از درج آن گزارش و انتشار جوابیه مذکور گذشته است. نکته جالب توجه و قابل تامل آن است که هیچ تغییری کماکان در شرایط ایجاد نشده است. اکنون باید خطاب به این سازمان گفت اینکه سازمان مذکور دغدغه حفاظت از محیط زیست دارد جای تقدیر و تشکر دارد اما بایستی پرسید وقتی چنین سازمانی که از بیت المال بودجه می‌گیرد توان مقابله با چنین تخلفات و تهدیدهایی را ندارد پس تکلیف چیست؟! سوال واضح‌تر این است که اگر سازمان محیط زیست چنین توانی را ندارد مطالبات محیط زیستی و بر زمین مانده مردم چگونه و چطور محقق می‌شود؟! اگر به جز سازمان محیط زیست سایر دستگاه‌های نظارتی نیز وظیفه‌ای در این موضوع دارند پس چرا در سکوت و انفعال کامل بسر می‌برند؟
نکته دیگری که قابل ذکر است آن می‌باشد که برخی مسائل مستقیما با جان مردم در ارتباط است. اینکه کارخانه‌ای در دل طبیعت بر ضد طبیعت و محیط زیست عمل می‌کند و جان مردم آن منطقه را در معرض خطر قرار داده است از مصادیق حق الناس است.
کافیست مقامات و مسئولان مختلف به آن منطقه رجوع کرده و سری به مراکز درمانی بزنند. آیا ارتباطی میان رشد سرطان در این منطقه و این کارخانه وجود ندارد؟ اگر ادعای بنده توهمی بیش نیست که خیلی صریح در این مورد اطلاع‌رسانی شود ولی وقتی در جوابیه مذکور اذعان شده فعالیت کارخانه مذکور مضر و غیرقانونی است دیگر این انفعال برای چیست؟! آقایان مسئول! مردم این منطقه سرطان تنفس می‌کنند کمی
به فکر باشید!