از عادل عصبانی هستند؟

به واقع باید گفت معجزه‌ای در عرصه رسانه رخ داده. اگر کسی نسبت به این مهم شک و تردیدی دارد کافیست به بازی میان ایران و ژاپن نگاهی انداخته و سپس بازتاب رسانه‌ای آن را رصد کند.
طبعا این بازی فوتبال حساس و سرنوشت‌ساز بود و بدین خاطر تمام رسانه‌ها سعی کردند از این فرصت استفاده کرده و با پوشش بهتر این مسابقه و بررسی دقیق آن مخاطب جذب کنند.
شاید ده یا ۱۵ سال قبل در این حوزه، صدا وسیما حرف اول و آخر را می‌زد و رسانه‌ای نمی‌توانست حتی به رقابت با این رسانه بپردازد. ولی اکنون شرایط فرق کرده و دلیل آن هم ظهور فضای مجازی و نمایش شبکه خانگی است. ضمن آنکه باید اذعان کرد ظهور رسانه‌های جدید آنقدر با سرعت رخ داده که توانسته‌اند یک شبه ره صدساله را بروند و بعضا و به راحتی رقیب اصلی خود یعنی تلویزیون را کنار بگذارند.
برای مثال در حوزه فیلم وسریال این اتفاق رخ داده است. طرح یک سوال اینجا مهم است: در حال حاضر سریال‌های تلویزیون بازتاب بیشتری دارند یا سریال‌های نمایش خانگی؟ مسلم است که سال هاست دیگر هیچ تولید تلویزیونی در حوزه سریال نتوانسته جلب توجه لازم را داشته باشد.
اکنون در مورد آنچه در خصوص پوشش رسانه‌ای فوتبال حساس ایران و ژاپن صورت گرفت همین نکته است. به موازاتی که تلویزیون این مسابقه را پوشش و تحلیل می‌کرد عادل فردوسی‌پور نیز در بستری دیگر با برنامه‌ای تحت عنوان «۳۶۰ درجه» همین اقدام را انجام می‌داد. از وزن مهمانان و حضار هر دو برنامه می‌شد تشخیص داد که ترجیح مردم برای تماشا کدامیک است. در برنامه تلویزیون مثل همیشه مهمانان تکراری و فاقد حرف جدید حضور داشتند و این درحالی بود که عادل فردوسی‌پور در برنامه خود میزبان چهره شاخصی به نام علی دایی بود. ضمن آنکه عادل در کنار خود ستاره این روزهای سینما یعنی پژمان جمشیدی را هم می‌دید. خب انصافا مخاطب کدام را می‌پسندد؟
البته باید این نکته را عرض کنم که مثل همیشه عادل فردوسی‌پور در برنامه خود سوپرایز هم داشت زیرا از آنجا که رقابت ایران و ژاپن مصادف شده بود با سالروز تولد علی دایی شاهد بودیم که فرزند وی به یکباره وارد استودیو می‌شود و پدر و مخاطبان را شگفت زده می‌کند.