ابتذال در رقابت سیاسی

زد و خوردهای سیاسی که این روزها در رسانه‌ها میان طیف‌های مختلف اصولگرا در جریان است حاوی چندین نکته
مهم است:
اول: رصد این فضا باز هم به ما ثابت می‌کند که فضای سیاسی سال هاست که به شدت خشن و حتی ترسناک شده است. شاید باید شروع این ماجرا را از مناظره‌های انتخابات سال ۱۳۸۸ دانست؛ یعنی دقیقا آنجا که یک کاندیدا برای آنکه خود را بالا بکشد تصویر ناموس نامزد دیگر را مقابل دوربین گرفت و اظهارات عجیبی
مطرح کرد.
دوم: این زد وخوردهای رسانه‌ای باعث می‌شود به فکر فرو رویم؛ مگر نمایندگان مجلس مدعی نیستند که حقوق‌شان کارمندی است و فیش‌های حقوقی چندصد میلیونی فیک و تقلبی است؟! یعنی این آقایان برای یک حقوق ۲۲ میلیونی در ماه اینگونه به سخیف‌ترین شکل ممکن در حال رقابت با یکدیگر هستند؟!
عجبا و حیرتا.
سوم: پیش‌بینی می‌شد در غیبت اصلاح‌طلبان، اصولگرایان اینگونه به جان هم بیفتند. در سال‌های نه چندان دور دغدغه اصولگرایان حفظ وحدت برای مقابله با جریان اصلاح‌طلب بود ولی حالا که درجه خالص‌سازی بیشتر شده و دیگر نشان چندانی از این جریان در رقابت‌های سیاسی نیست طیف‌های مختلف جریان اصولگرا خیلی عریان علیه یکدیگر موضع می‌گیرند. البته باید عرض کنم در این چند روز حرف از موضع گیری‌های سیاسی رایج گذشته و طرف‌ها حتی رقابت سیاسی را به ابتذال کشیده اند. خاطرم است برخی در اینجا می‌گفتند رقابت‌های سیاسی در آمریکا به ابتذال کشیده شده زیرا مثلا ترامپ ادای هیلاری کلینتون را درآورده. جالب این است که الان هم شاهد همین صحنه‌ها در میدان رقابت سیاسی در کشورمان هستیم. کلیپی منتشر شده که حامی یکی از کاندیدای انتخابات مجلس ادای حامی یکی دیگر از کاندیداها را در می‌آورد! بعید نیست که تا چند روز دیگر این ابتذال عمق بیشتری پیدا کرده و شاهد اقدامات عجیب‌تر باشیم.
چهارم: سرنوشت این رقابت درون خانوادگی چیست؟ واقعیت آن است که بهرحال در شهرستان‌های کوچک براساس معیارهای قومی و قبیله‌ای کماکان رقابت وجود دارد ولی در شهرهای بزرگ نظیر تهران شرایط متفاوت است. این رقابت درون خانوادگی که حاصل عملکرد فیلترهای نظارتی است تنها باعث می‌شود امیدها از صندوق رای کاسته شود و این احساس ایجاد گردد که صرفا در حال تماشای یک نمایش هستیم. شاید گفته شود تعداد بالایی از کاندیداها در اعتراض‌ها تایید صلاحیت شدند؛ آری، اما این تایید صلاحیت‌ها جبران‌کننده ردصلاحیت‌ها نیست.