قهرمانی در آسیا با «مربی ایرانی» دلچسب‌تر نیست؟!

آفتاب یزد – رضا بردستانی: روزی که ایران با آن بازی پر انتقاد توانست از سد «هنگ کنگ» عبور کند معلوم شد باختن با یک مربی ایرانی تا چه اندازه با باختن با یک مربی غیر ایرانی توفیر دارد!
تیم ملی ایران پس از پیروزی پر گل برابر فلسطین در دور اول مرحله گروهی جام ملت‌های آسیا، در دومین گام خود برابر هنگ کنگ قرار گرفت و موفق شد با تک گل مهدی قایدی پیروز شود و صعود خود به دور حذفی را قطعی کند. اما با این حال این پیروزی در شرایطی رخ داد که نمایش شاگردان امیر قلعه‌نویی در این مسابقه و همچنین موقعیت سوزی بازیکنان با انتقادات مختلفی از سوی هواداران، خبرنگاران، کارشناسان و برخی مربیان مواجه شد که این موضوع در کنفرانس مطبوعاتی پس‌از مسابقه واکنش سرمربی تیم ملی را نیز به دنبال داشت.

پیش باز هم می‌گوییم؛ هرچه افتخار داریم با مربی‌های ایرانی بوده است

تر در یادداشتی با تیتر: «گویا دوست نداریم با یک مربی ایرانی قهرمان شویم!» یادآور شده بودم، با حشمت مهاجرانی، هم قهرمان جام ملت‌های آسیا شدیم (۱۹۷۶) و هم رفتیم جام جهانی (برای نخستین بار۱۹۷۸)، با حسن حبیبی به المپیک صعود کردیم، با ناصر ابراهیمی، چهارمِ جام ملت‌ها
شدیم آن هم با یک بدشانسی، با پرویز خان دهداری، نسل نوی فوتبال ایران را تجربه کردیم، با علی پروین قهرمان بازی‌های آسیا شدیم، با مایلی کهن مقام سوم جام ملت‌های آسیا (۱۹۹۶) را به دست آوردیم، با منصور پورحیدری بازهم قهرمان بازی‌های آسیا شدیم و…اما هیچگاه با مربیان ایرانی مهربان نبودیم؛ از بلاهایی که سر مرحوم دهداری آوردیم (خودم شاهد بودم در ورزشگاه او را با سنگ می‌زدند) با امیر قلعه‌نویی و علی دایی هم بد کردیم و اجازه ندادیم زحمات‌شان به ثمر بنشیند البته خوب می‌دانم فوتبال خیلی بی‌رحم است (به سرنوشت تلخ مورینیو نگاه کنید). اما همچنان معتقدم با همه‌ی تعریف و تمجیدها، «دوست نداریم با یک مربی ایرانی قهرمان شویم!»

 تیم ملی به جمع چهار تیم برتر قاره رسید، قطر، اردن یا کره جنوبی موانع پیش روی قلعه نویی برای پایان دادن به حسرتی ۴۸ ساله!
شنبه ۲۱ بهمن، حوالی ساعت ۲۱ (۹ شب به وقت تهران) پرونده‌ی یکی دیگر از جام ملت‌های آسیا که به میزبانی قطر برگزار می‌شود بسته خواهد شد. یکی از چهار تیم ایران، اردن، قطر یا کره‌جنوبی قهرمان و بقیه در جایگاه دوم تا چهارم قرار خواهند گرفت که امیدواریم پس از نزدیک به نیم قرن، یک بار دیگر جام قهرمانی در معتبرترین آوردگاه فوتبالی قاره‌ی کهن به تهران بیاید اما فوتبال ورزشی است خاص، شبیه‌ترین ورزش به زندگی که اشک‌ها و لبخندهای آن تابع هیچ استدلال و فلسفه‌ی
از پیش تعیین شده‌ای نیست یعنی شاید کره‌ی جنوبی که با تبانی خود را در مسیری دیگر انداخت نیز با باخت برابر اردن از کرده‌ی خود پشیمان شود و یا قطری‌ها وداعی تلخ با جام داشته باشند و میزبانی برای‌شان خوش یُمن نباشد و نیز ایران با همه‌ی شایستگی‌ای که از خود نشان داده نتواند به آن چه استحقاق دارد برسد و چه بسا در میان بُهت و شگفتی تمامی اهالی فوتبال، اردنی‌ها جام را با خود به «امان» ببرند و… اما از تهِ دل آرزو می‌کنیم ایران با یک مربی وطنی بعد از ۴۸ سال بر سکوی قهرمانی بایستد تا ایرانی‌ترین تیم ملی فوتبال ایران (با بازیکنان و مربیانی ایرانی) افتخار آفرین شود.

 خداداد عزیزی چقدر درست و چقدر دردناک گفت!
خداداد عزیزی چقدر درست و چقدر دردناک گفت: اگر امیر قلعه نویی به ژاپن باخته بود همه او را می‌کوبیدند، ایرانی‌ها بیشتر!
غزال تیزپای ایران و آسیا که در برنامه‌های مرتبط با جام ملت‌های آسیا، برای تعریف و تمجید از کارلوس کی روش کم نگذاشت دست روی نکته‌ی مهم اما مبهمی می‌گذارد و آن تفاوت باختن با یک مربی ایرانی با باختن با یک مربی غیر ایرانی!
یقین دارم امیرقلعه نویی در این ساعاتی که تمام تمرکزش باید بر بازی با قطر باشد دچار این استرس است که اگر فوتبال روی بد خود را در بازی با قطر یا در بازی فینال به تیم ملی فوتبال ایران نشان دهد، سرنوشت او چه خواهد شد؟
آیا به همان اندازه‌ای که به کی روش مهلت و فرصت دادند به او نیز فرصت خواهند داد یا مانند سال‌ها قبل، دوباره نامهربانانه با او رفتار
خواهند کرد؟
یقین دارم امیرقلعه نویی در این ساعاتی که تمام تمرکزش باید بر بازی با قطر باشد دچار این استرس است که اگر فوتبال روی بد خود را در بازی با قطر یا در بازی فینال به تیم ملی فوتبال ایران نشان دهد حتی اگر ایران به دلیل اشتباه محرز داوری بازی را واگذار کند آیا خواهند پذیرفت
او همچنان مربی تیم ملی باقی بماند و ایران را برای جام جهانی ۲۰۲۶ آماده کند؟
در کنار این یقین داشتن ها، یقین دارم سرمربی‌های سه تیم دیگر (قطر، اردن و کره‌جنوبی) هرگز دچار چنین استرس‌هایی نخواهند شد و نمی‌شوند، آن‌ها فقط به مستطیل سبز فکر می‌کنند و بازی اما امیر قلعه‌نویی در کنار اندیشیدن به بازی نیمه نهایی و ان‌شاءالله فینال، حتی باید به کدورت قدیمی یک خبرنگار با خود نیز بیاندیشد که چه تیتری منتظر او است؟!
امیر قلعه نویی در کنار اندیشیدن به بازی نیمه نهایی و ان‌شاءالله فینال، حتی باید به برخی ناگفته‌های ناگهان بر زبان آمده‌ی برخی بازیکنان تیم ملی (که مسبوق به سابقه نیز هست) نیز بیاندیشد که کدام اسرار مگو را، کدام تلخی‌ها و سوءتفاهم‌ها را رسانه‌ای خواهند کرد؟!
امیر قلعه نویی در کنار اندیشیدن به بازی نیمه نهایی و ان‌شاءالله فینال، حتی باید به مدیران فدراسیون فوتبال نیز بیندیشد که خیلی آسان و برای حفظ صندلی، قید او را خواهند زد و امیر قلعه نویی در کنار اندیشیدن به بازی نیمه نهایی و ان‌شاءالله فینال، حتی باید به این موضوع بیندیشد که ما ایرانی ها، به همان اندازه که در تعریف و تمجید سخاوتمندانه رفتار می‌کنیم در کوبیدن و له کردن نیز ید طولایی داریم!

 آن قدر ترسیده شده‌ایم که…
می‌ترسیم ایران قهرمان شود اما قلعه نویی را حمایت نکنند!
روزی که یادداشت: «گویا دوست نداریم با یک مربی ایرانی قهرمان شویم!» را می‌نوشتیم هزاران مثال تلخ پیش روی‌مان بود، هنوز امارات، فلسطین، سوریه و ژاپن را شکست نداده بودیم، هنوز برخی واکنش‌های آن چنانی رسانه‌ای نشده بود اما و در زمانی که ایران دو گام بسیار سخت برای رسیدن به جام قهرمانی در پیش دارد همچنان برخی در حمایت از مربی ایرانی آنچنان خساستی به خرج می‌دهند که گویی حمایت تام و تمام از مربیان ایرانی لابد آخر و عاقبتی ندارد. هنوز در میانه‌ی تعریف از تیم ملی و تجربیات ارزنده‌ی امیر قلعه نویی، از کی روش و تأثیر او بر فوتبال ایران و ساختار دفاع ایران می‌گویند، از احتمال باخت آسان‌تر از احتمال پیروزی و قهرمانی می‌گویند و این یعنی همچنان باید ترسید، ترسید از این که ایران با امیر قلعه نویی قهرمان شود اما او را حمایت نکنند چرا؟ چون او یک مربی ایرانی و وطنی است و لابد برای برخی، قهرمانی با مربی ایرانی چندان دلچسب نیست اما رفتن به جام جهانی و زنگ تفریح شدن در جام جهانی حتماً دلچسب است!

 قهرمانی در آسیا با مربی ایرانی دلچسب‌تر نیست؟!
امیر قلعه نویی مربی کم تجربه‌ای نیست، افتخارات ملی و باشگاهی او نیز اندک نیست اما برخی ویژگی‌های اخلاقی او که به مذاق خیلی‌ها خوش نمی‌آید نباید در این زمان که او سرمربی تیم ملی فوتبال ایران است باعث شود تا تام و تمام از تیم ملی حمایت نکنیم و همچنین نباید باعث شود تا در ادامه از ایرانی بودن سرمربی تیم ملی پشیمان شویم زیرا؛ قهرمان شدن با یک سرمربی ایرانی، حتماً دلچسب‌تر از قهرمان شدن با یک مربی غیر ایرانی است!