پدیده کوه خواری

در خصوص پدیده کوه خواری که زیاد عنوان می‌شود ابتدا باید به مواردی اشاره شود. در ابتدا اجازه دهید به اقسام این پدیده بپردازیم. ما با چند نوع کوه خواری مواجه هستیم که عیان‌ترین و بی‌مناقشه‌ترین وجه کوه خواری در کشور ما معدن خواری است. یعنی پیکره طبیعی کوه به عنوان یک منبع معدنی در نظر گرفته و متلاشی می‌شود. از سوی دیگر راه‌سازی نیز مصداق کوه خواری است؛ متاسفانه شاید نخستین عاملی که باعث می‌شود سایر کوه خواری‌ها گسترش یابند مسئله راه‌سازی است. در بسیاری از مناطق اگر جاده‌ها و راه‌ها ساخته نشوند عملا از خیلی از اتفاقات بعدی جلوگیری می‌شود مانند شکار، تصرف و یا تغییر کاربری. راه‌سازی باعث می‌شود که دنیا تخریب و به حرکت در بیاید. اگر اراضی منابع طبیعی باشند و افراد به این عرصه‌ها تجاوز کرده باشند مصداق تجاوز به مالکیت عمومی است. به نظر من اگر در جایی تعرض به مناطق طبیعی اتفاق افتاده باشد قطعا باید با آن برخورد شود. قانون در این حوزه به حد کفایت وجود دارد و باید به قانون عمل شود. بعضی از این اراضی ممکن است مستثنیات باشد که زمین‌هایی هستند که به نحوی مردم در آن تصرفات مالکانه داشته‌اند. این تصرفات مستند شده است و منابع
طبیعی این اراضی را متعلق به مردم می‌داند. اما اشکال این جاست که نحوه کاربری این اراضی دامداری یا کشاورزی است. یعنی این اجازه وجود ندارد که در این اراضی به راحتی ساخت و ساز انجام شود. در بعضی از مناطق توسعه رخ داده بسیار بیشتر از حد و توان جغرافیایی منطقه است. یعنی اگر در نقاطی افراد دارای باغ و مزرعه بوده‌اند این موضوع را گسترش داده‌اند و ساخت و ساز‌های بسیار زیادی انجام گرفته است. برای مثال در منطقه میگون دیده می‌شود که باغ‌ها تبدیل به واحد مسکونی شده‌اند در صورتی که این اتفاق متناسب با توان جغرافیایی آن منطقه نیست.

انتهای پیام