امیر اردشیر؛ ۱۶ سال بعد دست‌هایت را زیاد کن ژنرال!

مردی پنجاه و نه‌ساله با اتوریته و کاریزمای خاص، شانزده سال پس از تراژدی به نیمکت تیم ملی ایران برگشته تا ماموریت ناتمام خود را در کمترین زمان تمام کند و با آن بارانی شیک سورمه‌ای فصل تازه‌ای از اتفاقات شیرین را برای یوزها رقم بزند و فیلمی اکشن را کلید بزند.
امیر اردشیر پس از چند فصلِ موفق با سیرجانی‌ها از دالان انتظار گذشته و به صندلی صدارت تیمی رسیده است که در جام جهان‌نما با کی روش خواب‌هایش تعبیر نشد. تیم باتجربه و کارآمدی که اگر خوب تیمار شود می‌تواند از حالا به فتح جام ملت‌های آسیا
بیندیشد.
امیر حالا که به آرزوی دیرینه‌اش دست یافته گریز و گزیری ندارد جز آنکه دست‌هایش را زیاد کند تا دست همه شاگردانش را بگیرد. او که استاد ذبح کردن حاشیه هاست، اگر بتواند لبخند را بر لبان ماسیده بنشاند و روح جنگندگی را بر کالبد قشون بی‌بدیل بدمد، به حتم تیم ملی به پیام‌آور شادی بدل خواهد شد و حریفانی که با دماغ باد کرده ایفای نقش می‌کنند را در کابوس‌ها، مچاله خواهد کرد.ما از امیر اردشیر نمایش‌هایی می‌خواهیم سراسر یورش. او باید سربازان خود را به جاه‌طلبانی تشنه بدل کند تا در طرفه العینی رقیبان به گریه بیفتند و زیر فشار توپچی‌های ایران سرگیجه بگیرند تا راه برای پیشتازی یوزها هموار گردد وتیم ملی با مربی بومی و بازیکنان بومی حریفان را به دشت‌های نسیان تبعید و گلوله‌ها را بر شقیقه‌ها خالی کند. ما از امیر نمایشی شبیه آنچه در برابر آبی‌ها عرضه کرد نمی‌خواهیم. دفاع کردن و در لاک محافظه کاری
فرو رفتن با قاموس قلعه نویی و تیم ملی سازگاری ندارد. پس شانزده سال پس از بدرود، درود ژنرال باید همراه گردبادهایی باشد که مدعیان را خواهد لرزاند. خوش آمدید آقای قلعه نویی و چه به موقع آمدید. حالا وقت آن
فرا رسیده به وعده‌های خویش عمل کنید تا ما نشسته عاطل با آمال باطل با هر کولاک یوزها بال درآوریم و به تیمی که دستپخت شماست افتخار کنیم و با هر حماسه به عشق شما و شاگردانتان کِل بکشیم. این شما و این یوزها. بفرمایید آقای قلعه نویی. اسپند هم آماده است...

انتهای پیام