فصل جدید دیپلماسی در خاورمیانه

ایران و عربستان برای ازسرگیری و احیای روابط دیپلماتیک توافق کردند. توافق دو جانبه ایران و عربستان سعودی در پکن، واکنش‌های مثبتی از سوی قدرت‌های جهانی به همراه داشت. اما اینجا زیر آسمان جمهوری اسلامی ایران چگونه می‌توان به این رویداد نگریست. آیا می‌توان این گزاره کوتاه خبری را به معنای پذیرش برجامی دیگر دانست؟ آیا این توافق ما را از بن بست اقتصادی خارج خواهد کرد؟ آیا این استراتژی را می‌توان مهم‌ترین گام سیاسی دولت رئیسی در روابط بین‌الملل قلمداد کرد و این تصمیم درست و به موقع را سرفصل جدیدی در روابط بین‌المللی ایران دانست؟
هرچند مذاکرات برای مصالحه بین عربستان و ایران سال هاست تحت تاثیر سایه و روشن‌های بسیاری از رخدادهای منطقه‌ای و جهانی قرار گرفته و این رایزنی‌ها عمدتا در عراق دنبال شده است اما حضور یکباره چین در این میان نکته حائز اهمیت و شگفت‌آوری است که تحلیل آن از زوایای مختلف می‌تواند خبر از وزیدن بادهای موافق بر پرچم جمهوری اسلامی ایران داشته باشد.دو کشور توافق کرده‌اند به حاکمیت دولت احترام بگذارند و در امور داخلی یکدیگر دخالت نکنند. همچنین ریاض و تهران برای فعال کردن توافقنامه همکاری امنیتی که در سال ۲۰۰۱ امضا شده بود به توافق رسیدند و این یعنی اتحاد دو قدرت بزرگ منطقه و استقبال ابرقدرت‌های بزرگ جهان از آن هیچ معنایی جز تمکین به قدرت جمهوری اسلامی ایران به شکلی دیپلماتیک و مصلحانه به ذهن متبادر نمی‌سازد.
میانجیگری چین به عنوان بزرگترین شریک تجاری ایالات متحده آمریکا و همچنین عربستان و استقبال قریب به اتفاق دولت‌های همسایه و قدرت‌های بزرگ نشان از اهمیت و قدرت جایگاه ایران در منطقه دارد و علاوه بر شروع فصلی نو در ارتباطات جهانی می‌توان آن را دمیدن آرامش در منطقه و ضعف مفرط دشمنان سنتی ایران دانست.
هرچه هست توافق حاصله دو کشور مبتنی بر ازسرگیری روابط دیپلماتیک و فعال‌سازی همکاری‌های امنیتی، اقتصادی و فرهنگی را می‌توان گام مثبتی در جهت استحکام پایه‌های ثبات و امنیت در منطقه و تقویت روابط بین دولت‌ها و ملت‌ها دانست. گامی درست و به موقع که به حتم نتایج مثبت فراوانی به دنبال خواهد داشت.

انتهای پیام