چو خورشيد برزد ز گردون درفش

دم شب شد از خنجر او بنفش‏
غمى شد دل مرد پرخاش جوى
بدانست كو را بد آمد بروى‏
بر آمد خروش خروس و چكاو
كبوده نيامد بنزد تژاو
سپاهى كه بودند با او بخواند
و زان جايگه تيز لشكر براند
تژاو سپهبد بشد با سپاه
بايران خروش آمد از ديده‏گاه‏
كه آمد سپاهى ز تركان بجنگ
سپهبد نهنگى درفشى پلنگ‏
ز گردنكشان پيش او رفت گيو
تنى چند با او ز گردان نيو
برآشفت و نامش بپرسيد ز وى
چنين گفت كاى مرد پرخاش جوى‏
بدين مايه مردم بجنگ آمدى
ز هامون بكام نهنگ آمدى‏
بپاسخ چنين گفت كاى نامدار
ببينى كنون رزم شير سوار
بگيتى تژاوست نام مرا
بهر دم بر آرند كام مرا
نژادم بگوهر از ايران بُدست
ز گردان و ز پشت شيران بُدست
كنون مرزبانم بدين تخت و گاه
نگين بزرگان و داماد شاه‏
بدو گفت گيو اين كه گفتى مگوى
كه تيره شود زين سخن آبروى‏
از ايران بتوران كه دارد نشست
مگر خوردنش خون بود گر كبست‏
اگر مرزبانى و داماد شاه
چرا بيشتر زين ندارى سپاه‏
بدين مايه لشكر تو تندى مجوى
بتندى بپيش دليران مپوى‏
كه اين پر هنر نامدار دلير
سر مرزبان اندر آرد بزير
گر ايدونك فرمان كنى با سپاه
بايران خرامى بنزديك شاه‏
كنون پيش طوس سپهبد شوى
بگويى و گفتار او بشنوى‏
ستانمت زو خلعت و خواسته
پرستنده و اسپ آراسته‏
تژاو فريبنده گفت اى دلير
درفش مرا كس نيارد بزير
مرا ايدر اكنون نگينست و گاه
پرستنده و گنج و تاج و سپاه‏
همان مرز و شاهى چو افراسياب
كس اين را ز ايران نبيند بخواب‏

انتهای پیام