سپهبد چو لشكر برو گرد شد

ز آتش براه گر و گرد شد
سپاه اندر آمد چنان چون سزد
همه كوه و هامون سراپرده زد
چنانچون ببايست برساختند
ز هر سو طلايه برون تاختند
گروگرد بودى نشست تژاو
سوارى كه بوديش با شير تاو
فسيله بدان جايگه داشتى
چنان كوه تا كوه بگذاشتى‏
خبر شد كه آمد ز ايران سپاه
گله برد بايد به يك سو ز راه‏
فرستاد گردى هم اندر شتاب
بنزديك چوپان افراسياب‏
كبوده بدش نام و شايسته بود
بشايستگى نيز بايسته بود
بدو گفت چون تيره گردد سپهر
تو ز ايدر برو هيچ منماى چهر
نگه كن كه چندست ز ايران سپاه
ز گردان كه دارد درفش و كلاه‏
از ايدر بريشان شبيخون كنيم
همه كوه در جنگ هامون كنيم‏
كبوده بيامد چو گرد سياه
شب تيره نزديك ايران سپاه‏
طلايه شب تيره بهرام بود
كمندش سر پيل را دام بود
برآورد اسپ كبوده خروش
ز لشكر برافراخت بهرام گوش‏
كمان را بزه كرد و بفشارد ران
در آمد ز جاى آن هيون گران‏
يكى تير بگشاد و نگشاد لب
كبوده نبود ايچ پيدا ز شب‏
بزد بر كمربند چوپان شاه
همى گشت رنگ كبوده سياه‏
ز اسپ اندر افتاد و زنهار خواست
بدو گفت بهرام برگوى راست‏
كه ايدر فرستنده تو كه بود
كرا خواستى زين بزرگان بسود
ببهرام گفت ار دهى زينهار
بگويم ترا هرچ پرسى ز كار
تژاوست شاها فرستنده‏ام
بنزديك او من پرستنده‏ام‏
مكش مر مرا تا نمايمت راه
بجايى كه او دارد آرامگاه‏
بدو گفت بهرام با من تژاو
چو با شير درّنده پيكار گاو
سرش را بخنجر ببرّيد پست
بفتراك زين كيانى ببست‏
بلشكرگه آورد و بفگند خوار
نه نام آورى بد نه گردى سوار

انتهای پیام