باید در برابر شایعه ناشنوا باشیم

نمایش «شایعات» به کارگردانی مهسا عزیزپوری و بازیگری آرمینا علی‌محمدی، امیرحسین ‌اسکندری، آرام ‌نیک ‌بین، علیرضا عنایتی، محمدحسین ‌رحیم، شکیبا ‌شاهوردی، حسین نامور، نگین وکیلی، داریوش افشاری از 4 تا 24 اسفند در سالن سه پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه می‌رود. ایران تئاتر به بهانه اجرای نمایش «شایعات» با کارگردان جوان این نمایش به گفت‌وگو نشسته تا از چند و چون اجرا و انتخاب متن و البته درونمایه و داستان نمایش آگاه شود. ماحصل این گفتگو را در ادامه می‌خوانید.
برای آغاز کردن گفت‌وگو، از پیشینه هنری‌تان بگویید.
من مهسا عزیزپوری هستم، با 26 سال دارای کارشناسی پرستاری هستم. به‌خاطر علاقه و اشتیاقی که به هنر تئاتر و بازیگری داشتم از 19 سالگی وارد این عرصه شدم و در دو فیلم سینمایی بازی کردم. در فیلم سینمایی «ناراضی» در نقش اصلی و در فیلم سینمایی «جاده ناسور» در نقشی فرعی حضور داشتم که هر دو به کارگردانی مجید برومند ساخته شده است. «شایعات» اولین نمایشی است که من کارگردانی می‌کنم، قبل از کارگردانی در حیطه بازیگری مشغول به فعالیت بودم. از آنجایی که بیشتر درحال یادگیری و آموزش مهارت‌های تئاتری بودم اجراهای زیادی نداشتم اما در سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر نمایش «عشق روی خرپشته» را اجرا کردم.
موضوع و داستان نمایش «شایعات» چیست؟
نمایش «شایعات» یک کمدی موقعیت است که به قلم نیل ماروین سایمون هنرمند اجتماعی‌نویس آمریکایی و یکی از سرشناس‌ترین نمایشنامه‌نویسان جهان نوشته شده است. نیل سایمون در سال 1978 در انتقاد به وضعیت اجتماعی آمریکا نمایشنامه‌ «شایعات» را نوشت که در آن قصد داشت تا به صورت کمدی وکلا، سیاستمداران و در کل افرادی را که در جامعه صاحب مقام هستند، نقد کند. داستان نمایش درباره چارلی (قائم مقام شهردار نیویورک) و مایرا، یک زوج آمریکایی است. این زوج به مناسبت سالگرد ازدواج‌شان جشنی می‌گیرند و دوستان‌شان را که آن‌ها هم از طبقات بالای اجتماع هستند، به این جشن دعوت می‌کنند. وقتی مهمان‌ها به خانه چارلی و مایرا می‌رسند متوجه می‌شوند که آن‌ها نیستند و شروع می‌کنند به شایعه‌سازی...
با توجه به اینکه نمایشنامه، داستانی درباره شایعات و شایعه‌‍سازی است، فکر می‌کنید مقصود سایمون از نوشتن این متن چه بوده؟ به تعبیری، این داستان چه پیامی برای مخاطبان خودش دارد؟
به نظرم مقصود نیل سایمون از نوشتن این نمایشنامه این بوده که باید در مقابل شایعات ناشنوا باشیم. در داستان متوجه می‌شویم که شایعه‌سازی برای افراد چه عواقبی می‌تواند داشته باشد. پیام کلی داستان این است که ما همیشه شایعه‌سازی را به طبقات پایین جامعه نسبت می‌‌دهیم درحالی که افرادی که از طبقه بالای جامعه و تحصیلکرده هم هستند از این قضیه مصون نیستند و می‌توانند در موقعیت‌های جدی رفتارهای نادرست داشته باشند.
برای‌مان بگویید چه شد که سراغ این نمایشنامه رفتید؟ آیا با انتخاب این نمایشنامه پیام خاصی برای مخاطبان این اثر داشتید؟
نویسنده‌ها وقتی داستانی را می‌نویسند از دردهای درونی خود می‌نویسند کارگردان‌ها هم مانند آن‌ها اثری را روی صحنه می‌برند که موضوع آن یکی از دردها و معضلات زندگی‌شان است. من هم با توجه به اینکه شایعات و شایعه‌سازی یکی از دردهای زندگی‌ام و از دغدغه‌هایم بوده، دوست داشتم درباره آن اثری را در قالب کمدی اجرا ببرم زیرا همزمان با ایجاد فضای شاد مخاطب به فکر فرو می‌رود و می‌اندیشد؛ قصد من هم از اجرای نمایش «شایعات» این بود که افراد جامعه را به تفکر کردن درباره شایعه‌سازی وادارم. قضاوت کردن و شایعه‌سازی می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری برای زندگی دیگران داشته باشد.
با توجه به اینکه نویسنده‌های دیگری نیز درباره شایعات و شایعه‌سازی نمایشنامه نوشته‌اند، چرا نمایشنامه نیل سایمون را برای کارگردانی انتخاب کردید؟ این نمایشنامه چه ویژگی‌هایی برای اجرا داشت؟
یک اثر به یک لایه رویی و یک لایه زیرین تقسیم می‌شود که لایه رویی آن برای مخاطبان عام و لایه زیرین آن برای مخاطبان خاص آن نمایش است. از نظر من نیل سایمون با قلمی روان، ملموس و ساده و رئال متن نمایشنامه «شایعات» را نوشته است و درک و فهم آن برای مخاطب بسیار راحت‌تر است. هدف من هم از انتخاب این نمایشنامه همین روان و رئال بودنش است.

انتهای پیام