ازآن پس خبر شد بافراسياب

كه شد مرز توران چو درياى آب‏
سوى كاسه‏رود اندر آمد سپاه
زمين شد ز كين سياوش سياه‏
سپهبد بپيران سالار گفت
كه خسرو سخن برگشاد از نهفت‏
مگر كين سخن را پذيره شويم
همه با درفش و تبيره شويم‏
و گرنه ز ايران بيايد سپاه
نه خورشيد بينيم روشن نه ماه‏
برو لشكر‌آور ز هر سو فراز
سخنها نبايد كه گردد دراز
وزين رو بر آمد يكى تند باد
كه كس را ز ايران نبد رزم ياد
يكى ابر تند اندر آمد چو گرد
ز سرما همى لب بدندان فسرد
سراپرده و خیمه ‏ها گشت يخ
كشيد از بر كوه بر برف نخ‏
بيك هفته كس روى هامون نديد
همه كشور از برف شد ناپديد
خور و خواب و آرامگه تنگ شد
تو گفتى كه روى زمين سنگ شد
كسى را نبد ياد روز نبرد
همى اسپ جنگى بكشت و بخورد
تبه شد بسى مردم و چارپاى
يكى را نبد چنگ و بازو بجاى‏
بهشتم بر آمد بلند آفتاب
جهان شد سراسر چو درياى آب‏
سپهبد سپه را همى گرد كرد
سخن رفت چندى ز روز نبرد
كه ايدر سپه شد ز تنگى تباه
سزد گر برانيم ازين رزمگاه‏
مبادا برين بوم و برها درود
كلات و سپدكوه گر كاسه‏رود
ز گردان سرافراز بهرام گفت
كه اين از سپهبد نشايد نهفت‏
تو ما را بگفتار خامش كنى
همى رزم پور سياوش كنى‏
مكن كژ ابر خيره بر كارِ راست
بيك جان نگه كن كه چندين بكاست‏
هنوز از بدى تا چه آيدت پيش
بچرم اندرست اين زمان گاوميش‏

انتهای پیام