در نظارت بر رسانه‌ها تبعیضی وجود ندارد؟

بهرحال چه خوش‌مان بیاید و چه خیر و چه اصولی باشد و چه غیر اصولی، سیستم رسانه‌ای کشورمان بدین شکل است: فردی که بنا دارد رسانه‌ای راه بیندازد و صاحب رسانه شود باید درخواست خود را به هیئت نظارت بر مطبوعات بدهد.
از سوی دیگر، صرفنظر از مشقت‌های رسانه‌داری در ایران هر رسانه مستقل اعم از مکتوب و برخط این حق را دارد که به لحاظ رتبه‌ای که دارد هم از آگهی‌های دولتی بی‌نصیب نماند و هم از یارانه دولتی.
بحث اصلی این وجیزه اشاره به اتفاقی است که شب یلدا در تلویزیون رخ داد. بنده جسارت نکرده و دقیقا به جمله‌ای که مجری جوان صدا و سیما به بازیگر پیشکسوت ما یعنی ابوالفضل پورعرب گفت اشاره نمی‌کنم ولی آنان که شاهد بودند و یا در فضای مجازی این بخش را مشاهده کردند می‌دانند که رسما به جامعه و هنرمند باسابقه کشورمان توهین و این موضوع موجب شد تا پورعرب از کوره در برود و پاسخ مناسبی به مجری بی‌ادب تلویزیون دهد.
بهرحال در مورد مشکل صدا و سیما در خصوص کمبود چهره‌های مستعد و کارا در این رسانه بسیار گفته شده و روند ریزش تلویزیون چه از نظر مخاطب و چه از نظر پرسنل جذاب بر کسی پوشیده نیست. صدا و سیما از مصادیق مثل «هرسال دریغ از پارسال» است. علیرغم تمام هشدارها و انذارها تلویزیون گوش‌اش بدهکار نیست. بطوریکه یک گروه سیاسی خاص از صدر تا ذیل تلویزیون را در احاطه خود گرفته و حتی این موضوع در برنامه‌های فرهنگی، اجتماعی و سرگرمی این رسانه نیز نمود دارد. یعنی مثل گذشته این نفوذ فقط شامل بخش اخبار و برنامه‌های سیاسی نیست.
هرچند همگان می‌دانند که تلویزیون تقریبا تنها رسانه‌ای در کشور است که ناظری ندارد. طبق قانون این نظارت‌ها باید می‌بود
اما حداقل در این مورد قانونی برای‌عدم اجرا نوشته شده است! شاید عده‌ای از جمله مدیران و ساکنان ساختمان جام جم مدعی شوند که چنین نیست و نظارت وجود دارد. ولی باید پرسید اولا چه مدل نظارتی و ثانیا این نظارت کجا رخ می‌دهد؟ آری؛ اگر یک مجری قدری از مدار مدیران صدا و سیما خارج شود نظارت انجام می‌شود. این مدل نظارت اتفاقا سخت و کوبنده هم است. مثال بارزش اخراج غیر مستقیم عادل فردوسی‌پور است. اما منظور نگارنده چنین نظارتی نیست بلکه نظارتی را عرض می‌کنم که در قبال رسانه‌های دیگر از جمله روزنامه‌ها رخ می‌دهد.
این قیاس برای اینکه قابل فهم باشد با یک مثل همراه خواهد بود. اگر در رسانه‌ای اینگونه به شخصیتی که مورد احترام مردم است چنین توهین سخیفی شود آیا ناظران رسانه‌ها از خیر این روزنامه به این سادگی می‌گذشتند و به قول معروف تنبیهی در کار نبود؟ حتما خیر. در حال حاضر اگر مطبوعه‌ای از نظر ناظران خبطی کند اولین تنبیهی که در نظر گرفته می‌شود قطع آگهی‌های دولتی آن رسانه است. این تنبیه هم همانطور که بالاتر ذکر کردم به معنی بستن شیر اکسیژن بیمار رو به موت در بخش مراقبت‌های ویژه است! حال صدا و سیمای کشور توهین کرده آیا ناظران حاضر هستند حداقل برای تنبیه این رسانه یک هفته آگهی‌های تلویزیون را قطع کنند تا به همگان ثابت شود در نظارت تبعیضی وجود ندارد؟ منتظر پاسخ هستم!

انتهای پیام