نظام شخصیت

نظم اجتماعی، توسعه، فرهنگ و شخصیت جزو مجموعه مفاهیم محوری در علوم اجتماعی و ارتباطات هستند؛ نظم و توسعه در جوامع باعث ترقی نظم اجتماعی می‌شوند. در این صورت فرهنگ و شخصیت که با یکدیگر رابطه دو جانبه عمودی دارند می‌توانند اثر دوگانه بر نظم اجتماعی داشته باشند. یعنی فرهنگ و شخصیت می‌توانند به نوبه خود سبب (ترقی نظم اجتماعی) شوند و بالعکس قادرند اسباب زوال نظم اجتماعی در شرایط تغییرات شتابان جهانی و افزایش جمعیت را فراهم کنند. فرهنگی که مولد باشد این میزان تولید، تجرید مفاهیم، تعمیم ارزشی و تنظیم حسی در آن بالا باشد عموماً بر منطق متقاعدسازی استوار است. چنین فرهنگی محیط مناسبی برای رشد و تکثیر شخصیت‌های پیشرفته را
فراهم می‌سازد.
البته از حیث زمانی یعنی (تکاملی) نباید متقابلاً عوامل سیاسی و اقتصادی را از نظر دور داشت. با افزایش جمعیت و تغییرات سریع اجتماعی به همراه جهانی شدن اگر سیاست و اقتصاد به همراه تغییرات فرهنگ و شخصیت رشد پیدا نکنند نتیجه چیزی جز زوال نظم اجتماعی، افزایش کژرفتاری‌های اجتماعی، قانون شکنی، ناخوشنودی اجتماعی، سرخوردگی، یاس و اضطراب، انفعال اجتماعی و افت اخلاقی نیست. جوامع در حال توسعه باید به دنبال راه‌های چندجانبه‌ای باشند که بتوانند به کمک ملت، دولت و عزم جمعی موجبات (ترقی نظم اجتماعی) را به وجود آورند و همکاری فراگیری و عادلانه را در جامعه فراهم کنند.
وقتی ایرانی‌ها از جامعه خود انتقاد می‌کنند در میان خصوصیات مختلف منظومه‌ای از صفات منفی را ذکر می‌کند که اغلب به تجارو سیاستمداران ایرانی نسبت داده می‌شوند: زرنگ، حسابگر، فرصت طلب، متظاهرو...
مجموعه دیگری از صفات در ایرانی‌ها وجود دارد که آن‌ها را با ارزش می‌دانند؛ برخی از این صفات در ادامه می‌آیند:
مهربان، فروتن، حساس، با عاطفه، دلسوز، خونگرم، وفادار (به نحوی که منافع شخصی خود را فدا می‌کنند) و معتقد به عالم روحانی هستند. بعضی اوقات ایرانی‌ها بی‌آلایشی و انسجام در عمل و انگیزش را مثبت ارزش‌گذاری می‌کنند و آن را (صفای باطن) نامگذاری می‌کنند.

انتهای پیام