پوچ گرایی پنهان

به کمک نهادهای مردمی یا سازمان‌های مردم نهاد همان‌هایی که جامعه را در برابر قدرت توانمند می‌کنند برای رهایی از وضعیت بحرانی، نبود شانه‌ای برای سوگواری اجتماعی از بحران‌ها و چالش‌های اجتماعی را چاره‌ای باید کرد. جامعه ما درگیر چندین بحران و مشکلات بحران‌زا است؛ بحران در مناسبات که منجر به آن افت دیپلماسی و تحریم‌های باورنکردنی شده است. بحران فساد، نابرابری در جامعه، فقر، تهیدستان شهری و حاشیه نشینی همه اینها مسائل کوچکی نیستند. در حالیکه ایران از لحاظ ثروت هجدهمین کشور دنیا است. ثروت داریم اما مدیریت و سیاست‌گذاری درستی بر این ثروت‌ها وجود ندارد و ثروت بالقوه ملی بر اثرفقدان اداره خوب نمی‌تواند به رفاه اجتماعی و یا پایداری برسد. در این شرایط رانت خو بحران‌های محیط زیست، خشکسالی و تخریب تالاب‌ها نیز مشکلات عظیمی را برای جامعه بوجود آورده‌اند و باعث دوری جامعه از خوشبختی اجتماعی میشوند و ما نمی‌توانیم ارتباط سازنده
برقرار کنیم. به این دلیل گروه‌های مرجع هم غالباً مرجعیت خود را از دست می‌دهند و به جای آن‌ها سلبریتی‌ها آمده اند. مردم به دنیای پیش‌رو فکر می‌کنند و خواستار تغییراتی
در جامعه هستند. در چنین شرایطی جامعه احساس بی‌قدرتی می‌کند که در سطح اجتماعی فرسایش شدید سرمایه‌های اجتماعی را به دنبال دارد و در زوایای اذهان و دل‌ها و زندگی مردم رسوخ پیدا میکند. اکنون مردم در معرض یک نوع پوچ گرایی پنهان هستند که فکر مردم را نگران کرده است و بسیار نا شکیبا هستیم و تجربه‌های هیجانی زیادی را داریم. گویا اینکه دیگر هیچ معنایی وجود ندارد چون معنا در حال زوال است؛ معانی گم شده‌اند و وقتی معناها گم شوند هیچ حقیقتی دیگر وجود ندارد. وظیفه روشنفکران تعریف چشم‌انداز برای جامعه ناامید است. الان در تمام دنیا شرایط ایده آل و یکسان نیست هر جامعه‌ای با توجه به فرهنگ و ساختار آن با مشکلاتی مواجه است. در ایران رفاه ذهنی بخش بزرگی از جامعه از بین رفته است و افراد امید اجتماعی و چشم‌انداز فعلی خود را از دست داده اند و انسان‌ها احساس امنیت وجودی ندارند.

انتهای پیام