سینمای مستند سینمای نادیدنی‌ها

شانزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مستند ایران سینما حقیقت به خوبی برگزار شد؛ در آذرماه سال جاری با توجه به شرایط موجود امید فیلمسازان جوان برای نمایش فیلم‌هایشان تحقق پذیرفت. فیلم‌ها نسبت به سال‌های قبل از کیفیت بهتری برخوردار بوده و در بخش بین‌الملل نیز فیلم‌های جدیدی دیده شده اما در مورد ساخت فیلم‌های جدید شاید مراحل تمرکز، تحقیق و پژوهش در بعضی فیلم‌ها رعایت نشده بود و با یک عجله نمایشی ساخته شده بودند. فیلم‌ها نیز مانند دنیای وحشی زاگرس که حداقل دو سال طول ساختن آن بوده است با نمایش بی‌نظیر از طبیعت وحشی زاگرس شاید بهترین فیلم این دوره بوده به همراه ۳ فیلم جالب دختران خونه مامان شکوه، برزخی‌ها و پیله ابریشم.
سینمای مستند در جهان کنونی از جایگاه ارزشمندی برخوردار است؛ سینمای مستند به نوعی درگیر شدن شهروندان با جامعه خودشان است. این سینما برای شناخت جهان مادی و اجتماع وسیله خوبی است. در سینمای مستند بازنمایی از تاریخ و فرهنگ عامه به خوبی دیده می‌شود. ژانر اتوبیوگرافی بسیار پرطرفدار بوده چون تمام مراحل زندگی دانشمندان، اساتید و بزرگان را به خوبی نشان می‌دهد؛ با استفاده از اسناد آرشیوی و مصاحبه‌ها. البته خودنگاری هم در سینمای مستند نوعی اتوبیوگرافی خود فیلمسازان خواهد بود.
مشکلات سینمای مستند شامل مراحل تولید، توزیع، پخش و نداشتن اکران می‌باشد که باید فرهنگ فیلم مستند دیدن را در جامعه اشاعه داد نمایش‌های بین‌المللی وپخش‌کننده خارجی هم از دیگر برنامه ریزی‌های انجام نشده است. وجود یک شبکه مشاوره و پخش رایگان به نام EDM یا شبکه مستند اروپا می‌تواند کمک خوبی برای دیدن فیلم‌های مستند ایران باشد.
می‌توان به دنبال سوژه‌های جدید با دید جهانی پرطرفدار برای ساخت فیلم‌های خوب مستند و به یاد ماندنی بود مانند: تاثیر موسیقی در زندگی افراد، بیماری‌های روحی روانی جامعه، محکومین بی‌گناه و راههای کمک به آن‌ها و آزادی خانواده‌ها، راههای آموختن تاریخ، مطالعه انسان‌ها در موقعیت‌های آسیب‌پذیر، بحث دوپینگ‌ها در ورزش و پیشرفت علمی سریع در جهان، بیجاشدگی انسان‌ها و فقر ۷۵ میلیون انسان در سراسر جهان، پناهندگی (سندروم خستگی مزمن)، تغییرات آب و هوایی بحرانها و جنگ. مستند باید مخاطب خودش را پیدا کند چون سینمای مستند مظلوم‌ترین نوع سینماست.

انتهای پیام