دعوت دوباره به ادامه دوزخ!

امید مافی‪-‬ از انکار مشوش چشم‌ها می‌توان فهمید که در افق گمشده نزدیک، اتفاق هولناکی رخ خواهد داد و داغ سترگی بر دل‌ها خواهد ماند. جام حذفی فارغ از رنگ‌ها و نیرنگ‌ها اینک در بهار هیچ و پوچ منتظر ارتش بی‌قراری است که با لبخندی ملیح به سمت خط پایان گام بردارد و در امتداد شب هذیان‌ها را بر لبان حریف بنشاند.
راستی چه اتفاق حیرت‌آور و بهت‌انگیزی که تنها چند هفته پس از سرسام دربی و آن اپیزودهای غبارآلود و اشک آلود، دوباره رقبای سنتی یکدیگر را در جایی آشنا ملاقات خواهند کرد تا دوباره آزادی تب ۴۰ درجه را روی پیشانی خود حس کند و تزلزل و تباهی یک فینال مرگبار را با همه وجود لمس کند و به این بیندیشد که گلادیاتورها پس از نبردی کشنده سر از کدام فلات و کدام کرانه درخواهند آورد.
ارتش زخمی آبی که دستانش از لمس یک جام زرین کوتاه ماند و زیر بارش ابرهای ناشناس بساط خود را جمع کرد، حالا با به توپ بستن نساجی خود را به فینال رسانده و در چند قدمی سیاره خوشبختی قرار گرفته است. زخم‌خورده‌ها اینک در ادامه دنیای غدار به ملاقات تیمی می‌روند که برای تسخیر جبهه‌ای دیگر اشتهای وصف ناپذیری دارد و به هیچ وجه شکست در دربی ۱۰۱ را در ذهن نمی‌گذراند و در اتمسفر ناکامی رژه نمی‌رود.
جدال یحیی و ساپینتو در ازدحام باد و باران می‌تواند یکبار دیگر فوتبال ترحم برانگیز ما را به رقصیدن و چرخیدن وا دارد و سکوها را سرشار از شادی و شعف کند. فقط کافی است دو بزرگ فوتبال ایران تشنگی حاصل از تبلور یک جام را بر دوش بکشند و در چکاچک شمشیرها به عطر خیال‌انگیز پیروزی فکر کنند و در روز موعود از پلکان مهتاب بالا و بالاتر روند.
چند روز که بگذرد با غمزه و کرشمه خورشید چمنزار غرق در احساس خواهد شد و رستاخیزی دیگر شکل خواهد گرفت. اینجا در این ایستگاه شلوغ پس از ساعتی بیقراری و شیدایی تکلیف فینال مهیب مضطرب روشن خواهد شد و جام در نقطه‌ای از التهاب و اضطراب به سوی دسته پیروز بال خواهد گشود.
دوزخ به وقت دربی. باید صبوری کرد و دید اینبار کدام تیم خوار و خفیف خواهد شد و کدام تیم واژه جاودانگی را هجی خواهد کرد.

انتهای پیام