جای خالی تورم روی جلد روزنامه ها!

بر حسب عادت، صبح و قبل از انجام هر کاری، روی جلد روزنامه‌ها را نگاه می‌کنم و در این بین، مطالبی را هم برای مطالعه و کنکاش بر می‌گزینم و اما این عادت روزانه در سه شنبه، «دوم خرداد» پیامی تلخ به من داد و آن این که؛ روزنامه‌ها هم مثل مردم، دیگر به «تورم» اهمیت نمی‌دهند!
ماجرای تغییر علی شمخانی، پرداختن به بیست و ششمین سالگرد «دوم خرداد»، ادامه‌ی موضوع «حقابه هیرمند»، توجه نشان دادن به برخی مناظره‌ها، نگاهی به انتخابات هیئت رئیسه مجلس یازدهم برای چهارمین سال که نتیجه از قبل معلوم همگان بود، سفر رئیسی به اندونزی، لایحه‌ی عفاف و حجاب و... اما هرچه بیشتر گشتم، کمتر تیتر و مطلبی پیرامون مسئله‌ی ویران کننده‌ی «تورم» یافتم!
تعجب من وقتی بیشتر شد که سراغی هم از روزنامه‌های اقتصادی گرفتم، آن جا هم تقریباً در روی همین پاشنه می‌چرخید، اوضاع آرام و حال همه خوبِ خوب بود!
دیرزمانی است که روزنامه‌ها دیگر در کانون توجه مردم قرار ندارند، این مسئله نه به مسائل اقتصادی مربوط است، نه به تیراژ روزنامه ها، نه به سختگیری‌های حاکمیت و نه به فشار سانسور؛ این رویگردان شدن از روزنامه ها، یک دلیل بیشتر ندارد و آن این که روزنامه‌ها هم متوجه شده‌اند از برخی مباحث چون «تورم» نوشتن، آن‌ها را از خیلی از مواهب و درآمدها محروم می‌کند و این یعنی حق باید داد به مردم که روزنامه؛ نه بخوانند نه بخرند!
دیرزمانی است برای نوشتن درباره‌ی مباحثی که مردم را آزار می‌دهد، قلمی روی کاغذ نمی‌چرخد، اما برای دیده شدن گاه تا گورستان‌های متروک خبرنگار می‌فرستند.
در این وانفسای سکوت عجیب و غریب روزنامه نسبت به آن چه مردم را مثل شمع آب می‌کند، بازهم خدا پدر شبکه‌های اجتماعی را بیامرزد که با همه‌ی تنگناها و سختگیری‌ها و مخاطراتی که دارد، بازهم از همه‌ی درد‌ها سخن به میان می‌آید.
توقعی از ایران و همشهری و کیهان و جوان نداریم اما در عجبیم روزنامه‌های به اصطلاح اصلاح‌طلب که همیشه و در همه حال سنگ مردم را به سینه می‌زنند چرا مردم را و گرانی‌ها را و تورم را و سوء مدیریت‌ها را رها کرده اند؟!
تنها به گفتن این چند جمله بسنده می‌کنم و دفتر امروز را می‌بندم:‌ای دو صد لعنت به یارانه‌ی کاغذ،‌ای نفرین بر آگهی‌های دولتی و صد فریاد بر سر روابطی که روزنامه‌ها را مجاب می‌کند تا درد مردم را لای تیترهای جنجالی و به درد نخور پنهان کنند!
عجله نکنید، عین این حرف‌ها را به مدیر مسئول روزنامه آفتاب یزد هم گفتم، گلایه نکردم که چرا در روز دوم خرداد برای دوم خرداد تیتر و مطلب نداریم اما گلایه مندی خودم را از محافظه کاری آزاردهنده‌ای که اندک اندک آفتاب یزد را هم اسیر خود می‌کند ابراز کردم!
من امروز بعد این جست و جوی دردناک، بیش‌از آن که از دست روزنامه‌ها ناراحت باشم از «خبرنگار» بودن خودم شرمسار شدم!

انتهای پیام