گرای تلخ مجلس به مردم و دلالان!

آفتاب یزد - رضا بردستانی: یادتان می‌آید مدیرکل نظارت بر کالاهای اساسی وزارت جهاد کشاورزی گفته بود: «فروش مرغ بالاتر از ۶۳ هزار تومان تخلف است و با خاطیان برخورد می‌کنیم»؟ حالا وضعیت به گونه‌ای است که مرغ ۱۰۰ هزار تومانی هم در برخی استان‌ها و مناطق کشور نایاب یا کمیاب است!
این روزها، گوش دادن به آن چه تحت عنوان «تذکر شفاهی» نمایندگان از آن یاد می‌شود، دل و جراتی عجیب می‌خواهد، می‌پرسید چرا؟ به این تیتر‌ها توجه کنید:
- احمدی، نماینده رشت در تذکر شفاهی: مرغ در استان گیلان کمیاب شده است
- آصفری، نماینده اراک در صحن علنی: اگر مرغ هم از سفره افراد محروم بپرد چه کالایی را باید جایگزین کرد
- در پاسخ به تذکری انجام شد؛ ماموریت «نیکزاد» به کمیسیون‌های کشاورزی و اقتصادی درباره نان و مرغ
- انتقاد دو نماینده مجلس از وضعیت نان
- نوروزی، نماینده علی آباد کتول: شورای قیمت‌گذاری درباره نرخ‌گذاری جو، سویا و کلزا تصمیم‌گیری کند...
متوجه اگر نشدید به باقی مطلب توجه کنید.
مجلس یا همان خانه‌ی دولت جایی است که مردم به عده‌ای رأی داده‌اند تا از طرف آن ها، مشکلات‌شان اول رصد شود و سپس برای آن چاره‌ای اندیشیده شود. این که نمایندگان مجلس زحمت بکشند و از بلندگو‌ها و تریبون‌های مجلس همان مطالبی را بگویند که شبانه روز در شبکه‌های اجتماعی، دست به دست می‌شود دو معنا به ذهن متبادر می‌سازد:
اول: مردم، خودتان به فکر خودتان باشید؛ از دست ما همین قدر بر می‌آید که آن چه شما را رنج می‌دهد فهرست کنیم و در نهایت با صدایی رسا، داد بزنیم زیرا؛ از همین الان به فکر انتخابات اسفندماه هستیم و وقتی برای پیگیری مشکلات مردم نداریم!
دوم: دلالان عزیز، نورچشمی ها، از ما بهتران! چه نشسته‌اید که وقت، وقت واردات است، ارز می‌خواهید بسم الله، رانت طلب می‌کنید بفرما!
این روزها، فشار گرانی و تورم و سوء مدیریت از بازار ارز و سکه و خودرو نقل مکان کرده و نشسته است وسط سفره‌ی فقیرترینِ اقشار جامعه؛ وقتی «آصفری» می‌گوید: «اگر مرغ هم از سفره افراد محروم بپرد چه کالایی را باید جایگزین کرد؟» یعنی اساساً خبر ندارد که «مرغ»، غذای «مردم محروم» بود اما این روزها، مرغ یک کالای لوکس و مخصوص طبقه مرفه است!
این روزها، سبز و قرمز شدن تابلوی بورس، بالا و پایین شدن قیمت پراید و گوشت و دلار و سکه، دیگر برای قاطبه‌ی مردم، بخشی از موضوعات مهم اما درجه‌ی چندمی است که چون در پی یافتن نان و مرغ هستند، به این دلیل که به زودی خانه به دوش خواهند شد از بس اجاره‌ها بالا رفته و مهر و عاطفه از میان مردم رخت بر بسته، دیگر اهمیتی ندارد، در این میانه، مصیبت‌های تولید‌کننده مواد پروتئینی - لبنی، دامدار و پرورش دهنده‌ی مرغ و تولید کننده‌ی تخم مرغ کم از فقرای جامعه نیست از آن جهت که گویا تنها مسئله‌ای که مدیران تصمیم گیر و تصمیم ساز را نمی‌آزارد، وضعیت موجود است وگرنه؛ نه مرغ کمیاب می‌شد، نه نان گران و نه کنجاله و جو و سویا نایاب!
این‌ها را کنار هم قرار دهید تا در نوبتی دیگر، فاجعه‌ای به نام «کاغذ و مسکن» را با هم بررسی کنیم همان فاجعه‌ای که از اصل و اساس، تقصیر آن متوجه دولت سیزدهم است و وزارت ارشاد و راه و شهرسازی و بانک مرکزی و کسانی که اگر نامی از آن‌ها به میان بیاید لابد ستون فقرات دولت به لرزه خواهد افتاد... علی‌الحساب، عرضم تمام!

انتهای پیام