وندالیسم سیاسی

وندالیسم را اگر در ساده‌ترین و کلیشه‌ترین حالت، تخریب گرایی تعبیر کنیم، با نزدیک‌شدن به رقابت‌های انتخاباتی، این نوع رفتارها فضای مجازی را در می‌نوردد تا وندالیسم سیاسی را به منصه ظهور برساند.
وندالیسم سیاسی در شهرهای کوچک که اکثریت مردم کاندیداها را می‌شناسند بیشتر از شهرهای بزرگ است؛ زیرا رقبا و حتی منتقدان فعالان سیاسی، ورود خود به کورس پیروزی را در صابون کشیدن زیر پای رقیب می‌بینند و این حاکی از آن است که افراد قدرت یا توانایی یا مهارت لازم را برای عرضه توانمندی‌های خود نداشته و فکر می‌کنند اگر پای کسی را بکشند، خودشان بهتر می‌توانند در تارتان سیاسی به خط پایان برسانند غافل از اینکه این راه به ترکستان است.
فیک نیوزها هم که عرصه را در فضای تولید محتوا و تأثیرگذاری بر خود تنگ می‌بینند، برای جذب مخاطب دست به دامان وندالیسم سیاسی می‌شوند تا بتوانند سری در بین سرها پیدا کنند؛ اما ماکسیمم‌ترین حالت در دست افرادی است که برای کم‌رنگ کردن رقبایشان دست به سمت فیک نیوزها و فیک نیوز سازها دراز می‌کنند.
حال این سؤال پیش می‌آید که در عرصه سیاسی برای دوری از وندالیسم سیاسی چه می‌توان کرد و چگونه می‌توان بر این فضای مسموم سیاسی غلبه کرد؟اولین مسئله ظهور و بروز احزاب به معنای واقعی کلمه است. احزاب اگر بتوانند به وظایف خود اعم از پرورش نیروهای سیاسی - اجرایی، تربیت سیاسی و مدنی افراد، توزیع قدرت و مواردی ازاین‌دست عمل کرده و فضا را برای گفتگو، مباحثه و مناظره فراهم کنند، آن وقت دیگر سیاسیون دست‌به‌دامن فیک نیوزها جهت اجرای وندالیسم سیاسی نخواهند شد و این مسئله تا حدودی وندالیسم سیاسی را کم‌رنگ خواهد کرد.
مسئله دوم رفتار حرفه‌ای رسانه‌های شناسنامه‌دار دارای هویت است که می‌توانند خلأهای موجود در حوزه عرضه ظرفیت‌های بالقوه کاندیداها به جامعه هدف را پر کنند. رسانه‌ها در نبود احزاب فراگیر، بار سنگین بخشی از وظایف احزاب را هم به دوش می‌کشند.
سومین مسئله خود سیاسیون هستند. درصورتی‌که سیاسیون به بلوغ مدنی لازم برسند، به چارچوب‌های رقابت سیاسی مسلط خواهند بود که در این صورت دیگر نیازی به تخریب رقبا در خود احساس نخواهند کرد؛ بلکه به دنبال تبلیغ خود از سه طریق پروپاگاندای سفید، پروپاگاندای خاکستری و پروپاگاندای سفید خواهند بود.

انتهای پیام