چرا گدا بازی؟

یکی از دوستان خبرچین در یادداشتی کنایه‌وار چنین نوشت:
حساب کردم اگر برای هر مطلبی که در این چند سال برای مسئولین از دردها و آلام مردم نوشتیم، یک مبلغ ناچیز به ما تعلق می‌گرفت فکر می‌کنم الان بنده می‌توانستم یک عدد فیدیلیتی یا دیگنیتی شاسی بلند بگیرم!
شانس ما هم در عالم ژورنالیستی یار نبود. کسی یا مسئولی پیام نداد که مطالب انتقادی نزنید در عوض یک عدد تخم مرغ شانسی جایزه بگیرید! به ما رانت و انحصار و لابی بازی هم نیامده. هر کسی هم سراغ ما آمد یک آدمی بدبخت‌تر از خود ما بود که پیام و درددل داشت و می‌خواست برایش چاپ کنیم.
چند بار در همین خبرچین به صورت نمادین امضا جمع کردیم که برخی مسئولین را استیضاح کنیم اما نه آمدند نه پیغام پسغام دادند. نه تهدید کردند نه تشویق! طنز ما را به هیچ پنداشتند. به گمانم این قائله شورای خبرچین هم به آخر خط رسیده. چندی پیش جناب فریاد چی هم گفت: «من همیشه فریاد زدم آنقدر که گلویم گرفت اما دریغ از یک زیرمیزی! دیگر نای فریاد ندارم کارایی هم ندارم باید استعفا بدهم».
تمام امیدم این بود در این چندساله این همه قلم زدن از رنج مردمان نوشتن یک خیری یک رانتی از یک جایی حاصل شود، یک بریز و بپاشی هم برای ما بشود که نشد که نشد. کاش شانس داشتیم.
پر بیراه نگفته جناب شعار باشی: «بی‌رانت و انحصار و پارتی بازی - آرزو شود یک زندگی عادی». دیگر با سعی و رنج و قناعت زندگی عادی هم مهیا نمی‌شود. سعدی هم اگر زنده بود می‌گفت: «نا برده رانت گنج میسر نمی‌شود».
راستی چرا گدا بازی در میاورند؟ این همه مطلب انتقادی نوشتیم یک بار پیام ندادند مطالب منفی را مثبت کنید تا خیرش را ببینید! قبلا می‌گفتیم: ما فراجناحی هستیم. آقا! اشتباه کردیم. شکر زیادی خوردیم. الان بگویند سمت کدام جناح برویم که خیر ببینیم صاحب زندگی و خانه بشویم؟ با کی
لابی کنیم؟
باور کنید خجالت می‌کشم هر کسی از من می‌پرسد تا حالا هیچ رانتی به شما تعلق نگرفته؟ می‌گویم: «نه» فقط «اینترنت خبرنگاری» اما باور نمی‌کند. حتی بی‌خانمانی و مستاجری ما را هم باور نمی‌کنند. فکر می‌کنند سیاه کاریه یا سیاسی کاریه یا تبلیغات انتخاباتیه!

انتهای پیام