سال جدید را همه ایرانیان با قلبی آکنده از درد و با سیل ویرانگری که بسیاری از شهرهای کشور را درنوردید آغاز کردند و در این میان با جنبش ملی برای کمک به سیلزدگان، اهداف انسانی و اخلاقی را به معرض نمایش گذاشتند و با جرئت دانستن و درک چگونگی شرایط کشور و با ایجاد فضای برادرانه سال جدید را به الهام از فلسفه رویش بهار و با عشق و دوستی نورانی کردند. عمیقاً اعتقاد دارم که با هم بودن و در کنار هم قرار گرفتن ؛ علی رغم وجود تکثر در عواطف و احساسات و عقاید و قومیت و زبان و ... به همه ما اجازه میدهد تا اتحاد و همبستگی ملی را افزایش دهیم. هنگامیکه مهربان باشیم و مشکلات مردم را از آن خود بدانیم و با کمک به همنوعان بخصوص سیلزدگان بشتابیم ، گویی پیام روشنی به تکتک افراد جامعه ایرانی دادهایم که با یک ذهن روشن و آرام به آینده خوشبین هستیم زیرا همه در شرایط سخت در کنار هم میمانیم. همه ما عاشق ایران هستیم و از طریق کمک و همدردی با سیلزدگان و احساس مسئولیت نسبت به یکدیگر، به زندگی بهتر سلامی دوباره داده شد. در واقع همه ما میتوانیم در کنار هم همه چیز را از نو بسازیم. برخی از مردم ممکن است به دلیل مشکلاتی که بر هیچ کس پنهان نیست، احساس غرق شدن داشته باشند و ناخودآگاه اتفاقاتی که در پیرامون خویش میگذرد را نادیده و بی تفاوت انگارند و به فکر فرار(نگاه صرف به منافع فردی و بیتوجه به حق و حقوق سایر شهروندان) باشند. این نگاه وضعیت را دشوارتر میکند. مردم باید به دنبال ایدهای باشند که عشق برادرانه و آزادی و مسئولیت و محبت و مهربانی و گذشت و همکاری را بیان میکند. سخت نیست ؛ میتوان به سادگی و به راحتی تصمیم گرفت که مهربان باشیم و بخواهیم احساس پیوند با دیگران را که یکی از جنبههای زندگی سالم و شاداب است را تجربه و به اشتراک هممیهنان خود بگذاریم. تحقق این امر مهم، سال خوبی را برای همه ایرانیان در بر خواهد داشت. نمیتوان با همان طرز فکری که باعث بروز مشکل است، معضلات را حل کرد. بیاییم روز و سالهای کهنه و افکار کهن و ... را به دور بریزیم و با طرحی نو به استقبال در کنار هم بودن و کمک و یاری به سیلزدگان برویم و همه با هم مهربان ودر کنار هم بمانیم. ایران امروز باید نمادی از مقاومت و پیروزی و گذشت و مهربانی و عشق و کار سخت و اتحاد و همبستگی و احساس مسئولیت و عشق برادرانه و کمک به همنوعان باشد.