ایران به عنوان یکی از کشورهای در حال توسعه که ذخایر نفتی آن به عنوان منابع اصلی کسب درآمد در آینده نه چندان دور به پایان می رسد برای ایجاد یک توسعه همه جانبه و پایدار و همچنین جایگزینی منابع جدید کسب درآمد به جای منابع نفتی نیازمند استفاده از تمامی امکانات و قابلیت های خود می باشد در این راستا صنعت گردشگری که بر اساس آمار و ارقام منتشره از سوی سازمان جهانی گردشگری در هزاره جدید و بزرگترین منبع جهانی تبدیل گردیده و اقتصاددانان این صنعت را دومین پدیده اقتصادی پویا و رو به رشد پس از صنعت نفت می دانند مطرح می شود.
آمارها 663 میلیون جهانگرد، 504 میلیارد دلار درآمد و ایجاد بیش از 200 میلیون شغل را در سال 1999 ( از هر
9 نفر شاغل در سطح جهان 1 نفر ) در بخش گردشگری نشان می دهد. با توجه به رشد 4 تا 5 درصدی این صنعت در نیمه دوم دهه 90 شورای جهانی گردشگری پیش بینی
می نماید اگر رشد گردشگری به همین شکل ادامه یابد درآمد ناخالص حاصل از این صنعت در سال 2020 به بیش از
55/2 تریلیون دلار و تعداد جهانگردان به بیش از
دو میلیون نفر خواهد رسید در حالی که کشور ایران با توجه به
جاذبه های فرهنگی- تاریخی و طبیعی در رده 10 کشور اول
دنیا قرار دارد. سهمی بسیار ناچیز در حد چند هزارم درصد یعنی
950 میلیون دلار را از این درآمد کلان جذب نموده است از این رو برنامه ریزی ، هدایت و توسعه صنعت گردشگری
به عنوان یکی از منابع بسیار مهم کسب درآمد و ایجاد اشتغال که دارای تاثیرات اجتماعی- فرهنگی و زیست محیطی فوق العاده ای نیز می باشد به عنوان یک نیاز مطرح می باشد که هدایت این فرآیند با شناخت علمی قابلیت ها و دستگاههای موجود در هر منطقه و کشور میسر است که نیازمند مدیریت قوی و مسئولان دلسوز می باشد که انشاءالله کسانی که مسئولیت صنعت گردشگری را برعهده دارند به صورت جدی و خدایی کوشا باشند تا بتوانیم ایرانی آباد در راستای پیشرفت این صنعت داشته باشیم.