ورزش به عنوان یکی از اصلی‌ترین رفتارهای اجتماعی است. نه تنها موجب سلامت و نشاط افراد می‌شود بلکه به عنوان سدی استوار می‌تواند در مقابل آسیب‌های اجتماعی قرار گیرد. آموزش ورزش و نهادینه کردن این رفتار در خانواده‌ها از دوران کودکی برای فرزندان می‌تواند اساس و پایه یک حرکت عمومی و فراگیر درجامعه باشد. همچنین در مدارس برخی از دانش آموزان در رشته‌های مختلف ورزشی می‌توانند استعدادیابی و کم کم برای آینده خود و کشور تربیت شوند. متاسفانه استعدادهای فرزندان‌مان در جامعه شناسایی نمی‌گردد و گاه مشاهده می‌شود که بسیاری از ورزشکاران نام آور با کمترین امکانات ورزشی مقام‌های قابل توجهی را کسب کرده‌اند. بنابراین شناسایی استعدادها و سلیقه ورزشی کودکان یکی از اصلی‌ترین زمینه‌های آماده‌سازی آینده سازان ورزشی کشور است. در
بسیاری از کشورها در دوره دبستان و حتی مهد کودک ، توانایی‌های فکری و علاقه‌های فرزندان در رشته‌های مختلف ورزشی ارزشیابی می‌شوند و جالب اینجاست که بچه‌ها از دوران کودکی بر اساس علایق‌شان در تیم‌های ورزشی تقسیم شده و تحت نظر مربیان قرار می‌گیرند. اما متاسفانه در کشورمان زنگ ورزش در مدارس به نوعی به زنگ بیکاری تبدیل شده است در حالی که باید ورزش آنهم در رشته‌های مختلف به فرزندان آموخته شود. از سوی دیگر اگر نوجوانان و جوانان داوطلبانه به دنبال یک رشته ورزشی بروند ممکن است عضو تیمی گردند و افتخار آفرین شوند در غیر این صورت درجا خواهند زد و آینده ورزشی‌شان از بین می‌رود. پس باشگاه‌های ورزشی باید در رشته‌های مختلف آماده‌سازی کودکان ،نوجوانان و جوانان را در دستور کار خود قرار دهند تا این گونه در مورد ورزشکار و بازیکنان ورزشی دچار مضیقه نشوند. گاه دیده می‌شود که در مقابل تخلفات رفتاری یک ورزشکار سکوت می‌شود یا نسبت به نظریات و نقطه نظرهای او تسلیم می‌شوند ، علت این امر چیزی جز کمبود ورزشکار یا بازیکن نیست. امامسئله اصلی اینجاست که متاسفانه رشته‌های ورزشی ما در مقابل فوتبال در کاستی چشمگیری قرار گرفته است. گاه اتفاق می‌افتد که بعضی از تیم‌های ورزشی عناوین جهانی و مدال‌های طلا کسب می‌کنند اما هیچ گونه اخباری در خصوص آنها منعکس نمی‌شود و ورزشکاران عنوان‌دار مورد تقدیر و تشکر قرار نمی‌گیرند. گویی که فقط ورزش فوتبال، از اهمیت بسزایی برخوردار است و فوتبالیست‌ها هم ستاره‌های کشور هستند. مثلا چندی پیش ووشوکاران ایران در جهان عنوان اول و مدال‌های طلا کسب کردند فقط کسانی که اخبار ورزشی را دنبال می‌کردند متوجه این موضوع شدند.
از طرف دیگر گاه حریم شکنی در ورزش فوتبال باعث تحمیل جریمه یا توبیخ‌هایی به جامعه می‌شود. همین چندی پیش در مسابقه ایران و سوریه به خاطر شعارهایی که مردم و تماشاچیان می‌دادند جرایمی به کشورمان تحمیل شد. این نکته نباید فراموش شود که تخلفاتی که توسط بعضی از ورزشکاران در این رشته صورت می‌گیرد باید مورد ارزیابی و توجه قرار گیرد، چرا که رفتارهای ورزشکاران و چهره‌های محبوب ورزشی ، هنری و فرهنگی جزو الگوهای رفتاری جامعه محسوب می‌شود. همچنین زندگی مادی ورزشکاران نیز در کانون توجه افراد جامعه است. وقتی نوجوانان و جوانان ملاحظه می‌کنند
که یک فوتبالیست یک ماشین گران قیمت سوار شده (هر چند از دستمزد و زحمات خودش باشد )باعث می‌شود که همه به طرف این ورزش هجوم بیاورند و رشته‌های ورزشی دیگر مورد بی‌توجهی و کم لطفی قرار بگیرند. بنابراین لازم است وزارت ورزش و جوانان و آموزش و پرورش ساعات ورزش را در مدارس طوری برنامه‌ریزی کنند که رشته‌های دیگر ورزشی (که اتفاقا استعدادهای درخشان و گرانقدری در این زمینه‌ها وجود دارد) مورد عنایت قرار بگیرند. در پایان تاکید می‌کنم که باید تبعیض ورزشی از بین برود و همان‌طور که به فوتبال بها داده می‌شود به سایر رشته‌های ورزشی نیز توجه شود.
Instagram.com/aftabyazd
